Saatler gece yarısına yaklaşırken yola çıkıyorum. Aslında evime dönüyorum demek daha doğru olur ya... Vadili Kültür Sanat Festivali davetlisiydim. Bayraktar Ortaaokulunda öğrencim olan Sevin( Barut) Kasap , belediyede Halkla İlişkiler Sorumlusu. İki hafta kadar önce beni arayıp katılmamı istedi. Elbette seve seve gittim.

Sanatçı katılımı çok güzeldi. Özer Hatay, Hasan Hastürer, Dr. Albayrak, Fatma Akilhoca, Hasan Topal... Toplamda 12 kişiydik. Konuşmalar yapıldı, şiirler okundu. Halkın ilgisi çok güzeldi. Kültür ağırlıklı bir festivaldi ve panayır havasından çıkmış, gerçek bir festival havasındaydı. Masalara konan cümbezler, ayrı bir hava kattı. Özellikle köyde yaşamış kişiler ait bir duvar dolusu siyah- beyaz fotoğraf çok ilgi çekiciydi. Belediye Başkanı Sayın Mehmet Adahan da çok içtendi. Belli ki çalışkan ve yapıcı biri...

Dönüş yolunu köylülerden birinin yardımıyla bulabildim ve köyden ayrıldım. Yıldızlı gökyüzü altında sadece önünüzü görmek içinizi ürperten bir duygu aslında. Gece yolculuklarını – yalnızsam eğer- bilmediğim yollarda pek sevmiyorum. İnsanın içindeki yetmezlik duygusu belki de su yüzüne çıktığındandır. Anayola çıkıncaya kadar kıvrıla büküle giden dar yoldayım. Turunçlu’yu geçiyorum. Tarlaların arasından giderken ilerde yolumun üzerinde bir şey görüyorum. Tavşandır, diye düşünerek yavaşlıyorum. Yaklaştıkça tavşan olmadığını ama onun kadar kocaman bir beyaz baykuş olduğunu görüyorum. Bembeyaz ve kocaman kafalı, yusyuvarlak gözlerini açmış doğrudan bana bakıyor. Yavaşlıyorum, duruyorum... Kaçmıyor, uçmuyor... Bakışıyoruz. Belki de saniyeler sürüyor ama bana saatlar geçmiş gibi geliyor.

Bana bir şeyler anlatıyor sanki... Bence olumlu... Bir mucizeyi haber veriyor. Bembeyaz bir baykuş... Aslında burada ne arıyor. Bu cins, bildiğim kadarıyla Kutuplarda yaşar. Yaşlandıkça da tüylerdeki beyazlık artar. Görünüşe göre hayli yaşlı olmalı... Sadece kanat uçlarında, ince kalemle çizilmiş gibi çizgiler var... Kat kat tül etek giymiş prenses gibi... Simsiyah gözleri dik dik, kıpırdamadan bana bakıyor... Bekliyorum... Neden sonra, kocaman kanatlarını açıp havalanıyor batıya doğru...

Arabayı hareket ettirip yola devam ediyorum. Çok etkilendim... Türk inanışlarında baykuş, hayra yorulmaz; çünkü yıkık, terkedilmiş yerlerde yaşar. Fakat Batı ülkeleri onu şans kuşu olarak nitelerler. Çocuk odalarını onun motifleriyle süslerler. Ben beyaz baykuşun uğuruna yürekten inanıyorum ve onu sizinle mutlaka paylaşacağım.

Karmi taraflarında Ilgaz Köyüne hiç gittiniz mi? Şayet giderseniz orada bir İngiliz’e ait küçük bir lokanta-bar, şirin bahçesiyle sizi sıcacık karşılar. Her taraf baykuş motifleri ve heykelleriyle süslüdür. Hatta giriş kapısında gelişinizi bir baykuş heykeli, öterek haber verir. Yolunuz düşerse bir görün derim. Size söylemişken, çoktandır görmediğim o yere belki bu akşamüstü giderim. Güzel anılarımdan biri de böylece tazelenmiş olur.

İnanın yaşam böyle bir şey işte... Davetleri geri çevirmezseniz, aklınıza geleni o anda yaparsanız, çevrenizde olan bitenin farkında olursanız, her zaman güzel sürprizlerle karşılaşırsınız. Her olay, onu nasıl beklediğinize bağlıdır. Güzel şeyler çağıranlar, güzelliklere; mucizelere inananlar, mucizelere kavuşur...