Çınar devrildi. Bir dönem kapandı. Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti babasını kaybetti. Öksüz kaldı… Hayır, hayır, eksik kaldı…

Kıbrıs Türk halkının davasının en önemli ismi; KKTC’nin Kurucu Cumhurbaşkanı Rauf Raif Denktaş’ın sekiz aya yakındır süren yaşam mücadelesi 13 Ocak Cuma akşamı sona erdi, ebediyete yürüdü…

Denktaş gibi liderler her halka nasip olmaz. Denktaş gibi “Toros”lar her mücadelede bulunmaz… Her halkın mücadelesi başarılı olup, cemaatten devlete ulaşması mümkün olmaz…

Sadece Kıbrıs Türk halkı ve devleti için değil, tüm Türk ulusu, Türklük için çok büyük bir kayıp… Sadece Kıbrıs Türk devleti değil, Türk dünyası eksik artık…
Öyle bir efsane idi ki Denktaş onun ebediyete yürümesi ardından dostu da daha dün her fırsatta onu kötüleyen, adeta düşman olarak görenler de taziye mesajları yayınlamada, duydukları üzüntüyü ifade etmekte yarıştılar… Tabii kimisi gerçekten samimi, kimisi ne derler bir anlamda hem yavrusunu yiyen yerken de ağlayan timsah misali, timsah gözyaşları…

Olsun…
Varsın timsah gözyaşları olsun…
Hizaya gelmek zorunda kaldılar ya eninde sonunda…

Gördüler ya o boyun eğmeyen, geçici başarı için prensiplerinden boyun eğmeyen, halkının çıkarlarını bazı palyatif çıkarlara peşkeş çekmeye yanaşmayan büyük adamın ne kadar haklı olduğunu…

Zaten çoktan dönmediler mi onun yoluna?
Yakınmıyorlar mı çözüm yollarını Rumların tıkadığından?
Demiyorlar mı “Eğer bu süreç de başarısız olur ise artık boşanma gündeme gelmeli, B planı uygulanmalı”?
Eee, ne diyordu Denktaş? “Bu Rumlar çözüm istemiyor; artık KKTC’nin tanıtılmasının zamanı geldi de geçiyor” demiyor muydu?

Hani “Çözümsüzlük çözüm değildir” deniyordu ya, peki iki ayrı devlet adadaki mevcut fiili iki ayrı devletin resmi iki ayrı devlete dönüştürülmesi olmayacak mı? Yani, çözümsüzlük de çözüm değil mi bu durumda?

Hadi be, boşuna uğraş…
Gidiyor işte Cumhurbaşkanı Derviş Eroğlu ve ekibi New York’a “Greentree 2” zirvesi için.
Umutlar yüksek bazı kesimlerde… Greentree 2’den uluslararası konferans çıkabilir, Kıbrıs sorununa nihayet federal bir nokta konulabilirmiş…

Yazdım geçen hafta…
Türkiye’de Kıbrıs işi ile uğraşanların önemli bölümü bu işe artık “olmayacak dua” olarak görüyor ve “âmin” de demiyor. Greentree 2’den başarılı bir sonuç çıkmasının “sürpriz” olacağı vurgulanıyor.

Görüşmeci ekibin bir bölümü ise bu işin sonunda başarı olabileceğine inanmak istiyor, bir bölümü ise öyle bir görüntüyü stratejik olarak, yani “Zaten Türk tarafı bu işten bir şey çıkacağına inanmıyordu” denmemesi için sanki başarı bekliyorlarmış gibi davranıyorlar.
Kolay iş değil… Bir taraftan Rum kesimi liderinin politik yalnızlığı ve o yalnızlığın verdiği zayıflık ve cesaretli adım atamama durumu, diğer taraftan durumu aşağı yukarı görebilen ve dolayısıyla da vaziyetin ne kadar zor olduğu fotoğrafını çok net olmasa da görebilen muhalefet öğeleri… Kısaca “ipte cambaz” durumu bu iş…
Gelinen hassas noktada tabii ki “masadan kalkan taraf” olunmamalı ama bilhassa mal-mülk ve toprak başlıklarındaki durumun da kurucu cumhurbaşkanımızın ölüm yatağında evsiz barksız kalacak Kıbrıs Türklerinin durumuna kafa yormasını gerektirecek kadar ciddi bir evrede olduğu da kabul edilmeli artık…

Çok hassas bir dönemden geçiyoruz.
Elbette görüşme heyetine ve cumhurbaşkanımıza güveniyoruz.
Kesinlikle çözüm kararlılığında olduklarını ve çözüm için acı özverilerde bulunma iradeleri olduğunu da biliyoruz.

İnancımız Salı günü devlet töreni ile son görevimizi yapacağımız kurucu cumhurbaşkanımıza ve onun en son anında bile vurguladığı “burası bağımsız bir ülke, anlatın onlara (Kıbrıs Rumlarına)” siyasi vasiyetini gözetecek; iki bağımsız devletin egemenliklerinin transferi ile oluşacak iki halklı, iki coğrafyalı, iki devletli ama tek uluslar arası kimliği olan federal cumhuriyet hedefimizden sapmayacağımızdır…

Kurucu cumhurbaşkanımızı daima gönüllerimizde yaşatacağız…