Bir yağmur yağsa dünyamızın üstüne tertemiz, alıp götürse kapılara bulutları, toprak açsa kucağını içine gömse kapkara bulutları.
Mis kokular yaysa dünyanın dörtbir tarafına, insanlık kendine gelse bütün kötülüklerden arınsa, evren affetse insanlığı, ay, yıldızlar güneş bir başka gülümsese insanlık için...

Binlerce ahh çekmek geliyor içimden... Kelemimle dertleşiyorum.
Sen ne zaman güzellikleri mısra mısra anlatacaksın. Gözlerime bakıyorum, soru soruyorum.

-Ey gözlerim neden sadece güzellikleri görmüyorsun?
Aklıma yöneliyorum.
-Hani olumlu düşünecektin?

Ya kulaklarım ses kirliliğini duymayacaktı, ahh ahh benim elimde değil bu kadar güzel unsurlar dururken bizler, insanlık, dünyamızı ne hale getirdik. Ya adamız dünyada eşi benzeri olmayan adamız.
Bana nasıl ah çektirmesin. Hergün huzursuzluklarla boğuşuyor. Deli bir rüzgar gibi estikçe esiyor, mevsimler gibi kabuk değiştiriyor.
Hergün soru işaretleri, ucu bucağı olmayan... Soru işaretleri mubarek 3 aylara girerken. Hergün yağmur duası yapar gibi ellerimizi havaya açıp yüce rabbimize dua edelim.
Önce mecliste oturanlara sevgi, saygı kitabını gece gündüz durmadan okumaları için dua edelim. Sonra güzelim adamızı bu kaoslardan kurtulması için dua edelim.

Yol boyunca herkes araba kullanıyor, sağlı sollu deli deli yarışırcasına geçiyorlar yanımızdan... Sonra acı olaylar, acı haberlerle karşılaşıyorsunuz. İçimize bir ateş düşüyor neden?
Bir ağaç dikiyorsunuz dağın tepesine veya bahçenize elektrik tellerine değdi diye acımasızca hoyratça “Elektrik Dairesi”nde çalışan bazı memurlar acımadan baltayı vuruyorlar da vuruyorlar. Ağaçların diplerindeki çiçekli bitkileri düşünmeden kocaman dalları bitkilerin üstüne, hem ağaçlar hem bitkiler yok olup gidiyor.

Bu nasıl bir mantık herşeyi korumak ve sevmek.
Bütün insanların sevmek başlıca görevleridir.
Aile içi şiddetler, yüksek sesle konuşmalar, müzik dinlemek için cihazlarını sonuna kadar açmalar, bu nasıl bir ses kirliliği...
Hayvan sevgisinden yoksun yapılan eziyetler, kimi çocuklar mutlu, kimi çocuklar mutsuz, sevgiden yoksun...
Çevre kirliliği diz boyu, kimi aç, kimi tok, kimi iş bulur değerini bilmez...
Kimisi işsiz acılar içinde kıvranır, boş yere yapılan dedikodular, kıskançlıklar, öfkeler, bunlar insanı bitiriyor...

Tıpkı bir hastalık gibi her tarafımı sardı yüce rabbim neler oluyor.
İnsanlar neden bu kadar acıması ve doyumsuz oldular.
Bir mevki sahibi olanlar hiç ölmeyecekmiş gibi kendilerini kaf dağında görürler. Açın halinden anlamazlar, oysa ki bir insanın mevki sahibi olması için çok çalışmalar yapması gerekir, her işim bir uzmanlık alanı vardır, o dalda eğitim alınmalı ve eğitimi elden bırakmamalı.
İnsan ayrımı yapmadan yoluna devam etmeli.
“Tarlada izi olmayanın, harmanda sözü olmaz.”
Atalarımız ne güzel söylediler, her iş emek ister, sevgi ister, sevgisiz yapılan işler sonradan çeker.
Atılacak olan temeller öyle sağlam olmalı ki, sonradan yaşanacak depremler temelleri yerle bir etmesin.

Hani derler ya “Özün neyse, sözün de o olsun” diye, ben de diyorum ki; özü olmayanın söyleyecek sözü de olmasın!
İnsanlar, insanlık silkinmeli, öfkelerle kötü düşüncelerle, sevgisizce düşüncelerle yola çıkmamalı. Tanrı bize çok güzel bir dünya armağan etti.
Onu korumak bizim görevimiz baştacımız olmalı.
Yaşayan her canlının görevleri var ve aynı haklara sahiptirler.
İnsanların görevleri çok çok daha büyüktür. Bu yüzden daha çok, yukarıda da belirttiğim gibi bilinçli bir şekilde çalışmaları gerekir.
Kainatın güzellikleri o kadar derindir ki, her insan bu güzelliklerden yararlanmalı.

Güzel düşünceler güzeli doğurur. İnsanlar ağızlarından çıkan düşüncelerin, bütün evreni dolaşıp, tekrar onlara geri döndüğünü bilse eminim daha dikkatli olurdu. Sizi seviyorum.