Özel sektörün, özellikle de medyanın kaderidir gitmeler. Yazık ki bu sektörde kimse işe başladığı yerden emekli olma lüksüne sahip değildir.
Kimi zaman iş yerinin düştüğü maddi sıkıntılar, kimi zaman da şahsi kavgalar gitmeye zorlar insanı.
Başka bir rızk kapısı aranır ve gidilir.
Kimi zaman sevinçle, kimi zaman üzülerek.
Her iki halde de yapılması gereken bir gün aynı kapıya dönme ihtimalimiz olduğunu akıldan çıkarmamaktır.
Hayatın ne getireceği belli olmamakla birlikte, küçük bir ülkede herkesin her an karşı karşıya geleceği su götürmez bir gerçektir.
Dedik ya, ayrılıklar şaşırtıcı değildir. Şaşırtıcı olan, bir gün önce hizmet ettiğiniz kuruma karşı kılıç kuşanmaktır.
Ekmeğini yediğiniz kuruma…
Bugün aferinler, destekler gelir gelmeye ama bu aşure kıvamındaki takım öyle sanıldığı gibi can ciğer kuzu sarması değildir.
Kurumunuza olan öfkelerinden size destek çıkar gibi gelseler de, olay iş vermeye gelince hepsi sükut kesilir.
Ki, para işi öteden beri beni haklı çıkaran bir durumdur. Bu bir yerde sistemin karalamayla ayakta kalma prensibidir.
Dünya alem bilir, sırtlarını sıvazlamayı, haklarında bir iki iyi kelam etmeyi bekleyen kişilerin zaafını çok iyi kavramış güruhlar bu işten nemalanacak, işleri bitince de kenara çekileceklerdir.
Eğer bu millet hafızasını yitirmediyse, bundan önceki olayları anımsaması güç değildir.
Hani işten ayrıldığında sabık işyeri aleyhine atıp tutanları, atıp tutmalara destek çıkanları, bu destekçilerin bir süre sonra kenara çekilmelerini, “aslansın, kaplansın, haklısın, arkandayız” diyenlerin iş tavsadıktan sonra karşı tarafa geçmelerini, birbirinin eteğinden diğerininkine fırdöndü oynayan arızalı ruhları, etrafın verdiği gazla atıp tutanların bir süre sonra süt dökmüş kedi kıvamına gelmelerini ve bir süre sonra tekrar çarpıp çıktıkları kuruma dönüp, “ben ettim sen etme” demelerini…
Bunlar senaryo değil, özel sektör gerçeği. Ne var ki gerçeği görmek biraz zaman alıyor.
Benden naçizane bir öneri; Eğer özel sektörde çalışıyorsak gitme ihtimalini bir kenara not etmemiz gerekiyor. Gittiğimiz yere dönme ihtimalini de…
Zira KKTC dar, dar olmasından ötürü tüm çalışanların içli dışlı olduğu bir ülke.
Medya kurumu sayısı belli, bu kurumlarda çalışanlar belli. Günün sonunda bu çalışanların neredeyse tüm kurumları dolaşmış olduğu ve kimi zaman ayrıldıkları kurumlara döndükleri gerçeği ortada dururken ortada çuvala sığmayan bir mızrak mı var dersiniz?