Hayat çok karmaşık, biraz zor, biraz tesadüf, biraz da mutluluk.
Bir anda her şey tersine dönebildiği gibi, hiç akıllarda yokken, birden bire, hayal bile edilemeyecek bir şeyler çalabiliyor kapımızı.
Biz bunun adına kısaca “hayat” diyoruz.
Ve hayat sürprizlerle, olabilecek ve olamayacaklarla dolu.
İki gün önce, rahmetli babama, aramızdan ayrılışının yirminci yılında yazdığım mektubu paylaştım sizlerle.
Bugün de, doğum günümü yazıyorum.
Bu nasıl bir çelişki, hayat bu kadar mı iç içe?
Hüzünle, mutluluk, kaybetmekle, kazanmak bu kadar mı yan yana?
Evet, biraz karmaşığım.
Biraz hüzünlü, biraz buruk, biraz da umutlu.
Her geçen gün biraz daha anlıyorum ve kabulleniyorum.
Her şey biz insanlar için.
Gözyaşı da, mutluluk da, ölümde, doğumda, hepsi bizim için yaşam denen zincirin halkaları.
İyi ki doğmuşum, iyi ki benim payıma da hayattan bir şeyler düşmüş.
2 Haziran 1975’te başladı hayat yolculuğum.
Onca karmaşadan çıkan memleket gibi umuda doğmuşum.
Kıbrıs’ın güneyinden, kuzeyine, dağlardan gelirken, anacığım beni de taşımız yanında.
Kıbrıs yeni bir zamana uzanırken, Kıbrıslılar yeni bir hayata alışırken, bende bu yeni hayatın, yeni ferdi olmuşum.
İyi ki doğmuşum.
Dile kolay kırkıncı yaşıma giriyorum.
Bir zamanlar, yirminci yaşlara veda ettiğim için hüzünlenmiştim.
Bugün, otuzlu yaşlara da veda zamanını yaşıyorum.
Zaman kör bir kuyu gibi.
Geride kalan iyi veya kötü her ne varsa gömdüğümüz bir mezarlık gibi zaman.
İstesek de istemesek de, akıyor ve akacak, akıllarda, yaşanmışlıklarda, anılarda kalan ne varsa götürüyor ve götürecek.
Geri de kimi zaman gülümseten, kimi zaman hüzünlendiren, anlar kalacak sadece.
Hayat bana, ben hayata ne verdim?
Elbette çok güzel anlarım oldu, mutlu oldum, üzüldüm, ağladım, çaresiz kaldım.
Dolu dolu bir çocukluk, gençlik, olgunluk yaşadım.
Şimdilerde de orta yaşlara alışmaya çalışıyorum.
Artık tek derdi girdiği sınavlardan geçer not almak, sokakta top peşinde koşmak olmayan bir yerdeyim.
İyi ki doğmuşum.
Yaşam yolculuğumdan, bir takvim yaprağı daha düştü bugün.
Bugün babamın öldüğü yaşa merhaba dedim.
Kırk yıla sığdırdıklarımı, bu köşeye sığdıramam elbet.
Ama pişman olmadan, hayatımda olan her şeyi, o an yaşamak istedim ve bugüne bu rahatlıkla geldim.
Ve bugünü üç kelimelik bir cümleye sığdırdım;
İyi ki doğmuşum.