Ne çok hüzün döktün, Eylül.. Yaprak yaprak. Aldın götürdün yürekleri, dağladın ne olur yeter. Bir hiç uğruna her gün gencecik ana kuzuları gidiyor.
Kurulan bir düzeni sen ne hale getirdin. Yeter artık. Dünya'da ki Evrensel Yaşam Hakları'na ne oldu? Neler oluyor.

Aziz Nesin'in dediği gibi;

Utanıyorum şehidim
Utanıyorum yemekten
Utanıyorum içmekten
Senin Annen ağlarken
Gülmekten utanıyorum
Sanma ki unutuyor,
Unutturuyoruz.
Unutanları barındırmaktan utanıyorum
Sen Vatan için bizim için Şehit olurken,
Seni görmezden gelenleri görmekten utanıyorum..


Kardeşlik duyguları ile günleri kucaklayan, bir lokma ekmeği, bir bardak çayı paylaşan kardeşlere neler oluyor. Neler oluyor Canım Türkiye'me
Neler oluyor? Ne çok özledik umutlarla yüklü, huzurlu eski günleri. Sevdaların yaşandığı tarihleri özledim.

Al al olurdu yer, yer, gök kırmızıya boyanırdı. Sevgi çığlıkları yükselirdi esnafın kapılarında. Bir rüzgar esse Eylül'de, dalından düşürdüğü kuru yaprak gibi,
düşerse Türkiye’min üzerinden hüzün, öfke, nefret, acı yüklü günleri. Al al olsa yürekler yeniden. Kardeşlik uğruna açılsa yollar, basın özgürlüğü kaleminden yazılsa. Kardeşlik öyküleri, Tiyatro sahneleri kahkaha ile inlesene. Şarkılar alkışlara doysa. Şiirler, türküler kardeşlik adına yazılsa.

Büyük Millet Meclisi'nde görev yapanların adları sevgi, soyadları saygı olsa. Ey akil insanlar, şimdi neredesiniz hani çocukluğumuzun sanatçıları? Nasıl da o küçücük çocukluğumuzda koşa koşa büyük bir gururla, sevinçle izlerdik sinema perdelerinden süzülen filmlerinizi, attığınız adımları. Para uğruna aydınlık satılmaz. Bizler de sanatımız uğruna ölürüz ama Türkiye'miz için orda yaşananları izledikçe acımızdan her gün ölürüz. Çaresizliğimizden utanıyoruz.

Ne olur siz sanatçılar, aydın insanlar bir şeyler yapın. Analar ağlamasın. Yeter artık. Bir ses verin kardeşlik uğruna. Edirne'den Iğdır'a, Trakya'dan Kars'a, Bir yürek olun hep birlikte yürüyelim. Barış yüklü günleri kucaklayalım...