Yalçın CEMAL
Yalcincemal@hotmail.com

İkinci Barış Harekatı sırasında , teslim olan, Güneydeki Türk bölgelerindeki, masum Türk kardeşlerimizin, hunharca katledildikleri günlerin, anılarını yaşıyor, şehitlerimizi anıyor, onların yaptıklarını, yad etmeye çalışıyoruz.
1963‘ü de, dahil edersek, aradan geçen 53 yıl.
Her yıl KKTC‘de kabirleri olan şehitlikler ziyaret edilir. Çeşitli etkinlikler düzenlenerek, onlara yaraşır bir şekilde unutulmadıklarını, yüreklerimizde yaşadıkları yollu nutuklarla anmaya çalışırız.
Çalışırız, diyorum.
Onları, ne kadar anarsak analım verdikleri canlar için, ne yaparsak yapalım, az bile.
Onlar, her şeye layık.
Bu günlerde İkinci Harekatla, güçleri masum ve silahsız insanlarımıza yete, bu insanlıktan nasibini almamış sürü bozuntularının, katlettikleri Türk kardeşlerimizin, büyük bir çoğunluğu , Güneyde yatmaktadır.
Baf, Leymosun, İskele ve bunların bağlı olduğu köy ve beldeler.
Bu şehitlerimiz, çatışmalar nedeni ile veya başka saikler nedeni ile, Güneyde yani GKRY sınırları içerisinde, zamanında toplu olarak gömülmüşlerdi.
Yine zaman süreci içerisinde, oluşan Devletimizden sonra, kapıların açılmasına kadarki dönem içerisinde, tamamen bakımsız , kırılan mezar türbeleri , taşlarının bulunduğu mezarlıklar, hayvan barınakları haline getirilmiş, şehitlerimiz, layık olmadıkları ortamlarla, karşı karşıya bırakılmışlardır.
Kapıların açılmasından sonra, bazı çevreler bu şehitlerimizin mezarlarını, siyasi malzeme olarak kullanarak, şehitlerin mezarları bahane edilerek, onları Güneye gitmenin yolu olarak da, kullanmaya maalesef başlamışlardır.
Sözde bazı yerlerde, mezarlar, türbeler restore edilmiş ve
yakınlarının ziyaretine, açtırılmıştır.
Bazı şehitliklerimizi ise, izin almadan ziyaret, mümkün olmamaktadır.
Güneyde, bizim hür, bağımsız ve egemen yaşayabilmemiz için canlarını veren, bu şehitlerimize, 53 yıldan günümüze dek, onların, bizden istediklerini yaptık mı ?
Yaptık dersek, yalan söylemiş olmaz mıyız ?
Değerli okurlar; nedir bizden Güneydeki Şehitlerimizin istekleri.
Kemiklerinin, kalıntılarının KKTC‘ne getirilmesi.
Ailelerinin, yakınlarının iskan edilmiş oldukları bölgelere defnedilmeleri .
Güneyden gelen, her bölgenin insanlarının, yerleştikleri yerlere , şehitleri için şehitlikler yapılması.
Uygun yerlere şehit anıtlarının yapılması.
Eskiden bunun, zor olduğunu biliyoruz.
Şimdi, teknoloji çok gelişti.
Bu işle ilgili, bir Komisyon var.
Kayıp Kişiler Komisyonu.
Görevi, öldürülen ve kaybedilen, kişileri bulmak.
İşlevi, tam manası ile, dolu dizgin olmasa bile, bir şeyler
başarıyor.
Tabii, maliyet meselesi.
Güneyde, kimsesiz vaziyette kabirleri Rum’un insafına bırakılmış olan bu Şehitlerimizin tümünün, güneyden getirilmesi için, hangi makam, ne zaman düğmeye basacak ?
Bu konuda, ilk görev:
Şehit Aileleri Derneği’ne, düşer.
Cumhurbaşkanına , düşer.
Hükümete, düşer.
Siyasal Partilere , düşer.
Sivil Toplum Örgütlerine, düşer.
Dün, Taşkent Şehitleri anıldı.
Nutuklar da, atıldı.
Beyler; Taşkent Şehitleri, nerede yatıyor ?
1974‘de , Baf ’ta, Leymosun’da ve İskele’de şehit olanlar da, değişik etkinliklerle , anıldı.
Bu şehitlerimiz de , Taşkent Şehitlerimiz gibi, güneyde yatıyorlar.
Artık , o yörelere gitmemiz, bu aşamada imkansız.
Öyle ise, bu şehitlerimize sahip çıkıp, 53 veya 42 yıl sonra,
canlarını vererek kurdukları KKTC’de, onlara yarışır bir şekilde neden, şehitlikler oluşturmayalım ?
Bu, çok mu zor ?
Şehitlerimiz için, bu zor, aşılamaz mı ?
Dün , 14 Ağustos’ta, Baf’ta şehit olanların ailelerine, konuyu açtım.
Ailelerin gözleri parladı, sonra da yaşardı.
Ne düşündüklerini , sordum.
Bir an evvel, şehitlerimizin, KKTC ‘ye getirilmesi için, faaliyete geçilmesini istediler.
Konuyu, köşeme aktaracağımı söyledim.
Çok memnun kaldılar.
“Şehitlerimiz gelsin. Onları , hiçbir zaman, yalnız bırakmayız ” dediler.
Bu konuda , düğmeye kim basacak ?
Yazımın başlığı: ayıplar olsun bize, sahip çıkmadık şehitlerimize.
Güneydeki şehitlerimize, sahip çıktık mı ?
Çıktık diyen varsa.
Beri gelsin.