“Bir insan ömrünü neye vermeli…
Harcanıp gidiyor ömür dediğin…”
diyen ustanın sorduğu o soruyu biz hiç sorduk mu kendimize…
Bir insan ömrünü neye vermeli?
Bir kavgaya, bir mücadeleye mi?
Bir kadına, bir erkeğe, bir aşka mı?
Yoksa yetiştirdiğiniz çocuklara, sizden yarınlara kalacak o canlara mı?
Ya da bir işadamıysanız eğer, büyük büyük şirketlere, büyük mal varlıklarına mı?
Bir insan ömrünü neye vermeli?
Bugün 91 yaşında olan babama da sordum…
Uzun uzun bana bakıp, “geçti gitti be oğul, bir gün yerine geçmedi” dediği o uzun ömürde, pişmanlıklarını merak ettim ben hep…
Ama o hep şükrederdi.
Pişmanlıklarından ziyade hep,
“Çok şükür, çok şükür
bugünü de gördüm,
ölsem gam yemem gayri…”
diyen şairini dediği gibi hep şükretti…
Tasavvuf geleneğindeki gibi, bir lokma bir hırkanın dışında bir şey istemedi…
Peki ya biz…
Ömrümüzü neye veriyoruz?
Ne için harcıyoruz?
Sorduk mu hiç kendimize?
Son nefeste,
“Ölüyorum tanrım
Bu da oldu işte.
Her ölüm erken ölümdür
Biliyorum tanrım.
Ama ayrıca, aldığın şu hayat
Fena değildir...
Üstü kalsın...”
Diyen ustanın rahatlığında olabilecek miyiz?
Bugün Pazar…
Güneşli bir Girne sabahında kafamda deli gibi sorular…
Soruyorum kendime…
Bir insan ömrünü neye vermeli?
Bugün ayağınızı uzatmış kahvenizi içerken, bu soruyu bir kez de siz sorun mutlaka kendinize…