KUTLAMA
Tüm annelerin ANNELER GÜNÜNÜ içtenlikle kutlar; sağlıklı uzun ömürler dilerim.
İnşallah, tüm annelerin kapıları çalınır ve elleri öpülür. Böyle günlerde küslük olmaz. Bizim toplumumuz bu gibi günlere çok değer verir, biliyorum.
Büyüklerimin ben de ellerinden öpüyorum. Nice anneler gününe, diyorum…


ANNE
Anne
Gelsem yanına
Koysam başımı dizine
Okşasan saçlarımı
Yine senin küçük kızın olsam
Beyaz kurdeleli...
Ayşe TURAL

ANNELER VE ÇOCUKLAR...
Ben bir anneyim. Anneliğin değerini ve de anlamını, ilk kez anne olup da büyük oğlumu kucağıma aldığım an anladım. Düşünün ki size muhtaç bir varlık dünyaya getiriyorsunuz. Her isteğini ve ihtiyacını sadece ağlayarak dile getiriyor. Acıkmış… Altı kirlenmiş… Bir yeri ağrıyor… Ağlayış biçiminden ne olduğunu çıkarıyorsunuz… Ve siz kolayca onun dilinden anlıyorsunuz… İnanılmaz bir sezgi, inanılmaz bir bağlılık… Yemeğinizden, uykunuzdan, gezmenizden seve seve vazgeçiyorsunuz.
Oğlum Barçın, küçücük doğmuştu. Uzun zaman gözlerinin ne renk olduğunu görememiştik. 40 günlük oluncaya kadar da fotoğraf çekmemiştik. Tanrı sağlıklı uzun ömür versin. Üç ayın sonunda tombiş bir bebek olup çıkmıştı. Onu Çağlayan’da Hisar Üstün’deki yuvaya bırakıp da okula gittiğim gün, yol boyunca gözümün yaşı dinmemişti. Alışıncaya kadar da bu böyle birkaç hafta sürmüştü...
İkinci oğlum Batuhan doğduğunda ise, gerçek anneliğin keyfini yaşadım. İlk çocuğunuzda, tutmaya korktuğunuz, yıkarken acaba kolu bacağı çıkıverir mi, düşürür müyüm korkusunu atıyorsunuz üzerinizden. Acemisi olduğunuz işler artık bir zevk haline geliyor. Hastalandığında, karnı ağrıdığında paniklemiyorsunuz, ağlamaya başlamıyorsunuz. Bilinçli bir anne oluyorsunuz. Deneyimli oluyorsunuz.

Ben annemin değerini oğullarım büyürken daha iyi anladım aslında… Biz anneler nasıl da fedakarız… Onlar için yapmayacağımız şey yok. Biz onlara kızarız, söyleniriz ama bir başkasının kızmasına asla razı olmayız, babaları bile olsa… Hani derler ya anneler, çocukları söz konusu olunca, aslan kesilirler, diye… Aynen öyle. Onlar bizim yaşama sebebimiz…
Bu anneler gününde ANNEM YOK... ONSUZ 3. ANNELER GÜNÜM... Tanrıya şükürler olsun ki şimdi beni avutacak bir TORUNLARIM var... Küçük prenslerim TAN, LEO ASLAN ve en küçükleri ATLAS...
Ben dünyanın en şanslı babaannesiyim...


BEN BİR ANNEYİM... (1)
Ben bir anneyim. Anneliğin değerini ve de anlamını, ilk kez anne olup da büyük oğlumu kucağıma aldığım an anladım.
Düşünün ki size muhtaç bir varlık dünyaya getiriyorsunuz. Her isteğini ve ihtiyacını sadece ağlayarak dile getiriyor. Acıkmış… Altı kirlenmiş… Bir yeri ağrıyor… Ağlayış biçiminden ne olduğunu çıkarıyorsunuz… Ve siz kolayca onun dilinden anlıyorsunuz…
İnanılmaz bir sezgi, inanılmaz bir bağlılık… Yemeğinizden, uykunuzdan, gezmenizden seve seve vazgeçiyorsunuz.


BEN BİR ANNEYİM (2)
Oğlum Barçın, küçücük doğmuştu. Uzun zaman gözlerinin ne renk olduğunu görememiştik. Kırk günlük oluncaya kadar da fotoğraf çekmemiştik. Tanrı sağlıklı uzun ömür versin.
Üç ayın sonunda tombiş bir bebek olup çıkmıştı. Onu Çağlayan’da Hisar üstü’ndeki yuvaya bırakıp da okula gittiğim gün, yol boyunca gözümün yaşı dinmemişti.
Alışıncaya kadar da bu böyle birkaç hafta sürmüştü.
ANNE ve ÇOCUK

Anne öldü mü çocuk
Bahçenin en yalnız köşesinde
Elinde siyah bir çubuk
Ağzında küçük bir leke

Çocuk öldü mü güneş
Simsiyah görünür gözüne
Elinde bir ip nereye
Bilmez bağlayacağını anne

Kaçar herkesten
Durmaz bir yerde
Anne ölünce çocuk
Çocuk ölünce anne
Sezai KARAKOÇ

BEN BİR ANNEYİM (3)

İkinci oğlum Batuhan doğduğunda ise, gerçek anneliğin keyfini yaşadım.

İlk çocuğunuzda, tutmaya korktuğunuz, yıkarken acaba kolu bacağı çıkıverir mi, düşürür müyüm korkusunu atıyorsunuz üzerinizden. Acemisi olduğunuz işler artık bir zevk haline geliyor.

Hastalandığında, karnı ağrıdığında paniklemiyorsunuz, ağlamaya başlamıyorsunuz.

Bilinçli bir anne oluyorsunuz. Deneyimli oluyorsunuz.

ANNESİ GİBİ...

Galiba geçen yıldı...
Harika bir buluşmaydı, üç- dört yaş grubu Dörtişlem Kids grubu ve anneleriyle...

Kısa konuşmamda bir öyküye de yer verdim...

Çalan ev telefonuna bakan eşine, kocası:
- Ahmet Beyse, evde yok de, der.

Kadıncağız da cevabı aynen verir.
Biraz sonra telefon çalar. Evin beş yaşındaki kızı, koşup açar...
Dinler, kafa sallar... Babam evde yok ama aslında var, der...
Çocuklarımız söylediklerimizi değil, yaptıklarımızı yaparlar...

ANNE
Lütfen dikkat...
Uyusun da büyüsün
derdin büyüdüm anne.
Bana o ak sütünden
Verdin, büyüdüm anne.

Uykuma yıldızları
Serdin , büyüdüm anne.
Anne güzelliğine
Erdin, büyüdüm anne.

Faruk Nafiz ÇAMLIBEL

GEÇEN YILAR
Geriye dönüp baktığınızda geçen yıllara şaşıyorsunuz. Ne kadar da çabuk geçmişler. Dün çocuktunuz oysa… Sokakta oynayan, ip atlayan, okula giden bir çocuk…

ÇOCUKLAR
Güne
Aydınlık gözlerinizle bakın
Bakın ki
Karanlıklar aydınlansın...
Bulutları dağıtsın gününüzden
Sıcacık gülüşleriniz...
Başınız dik olsun her zaman
Onurlu, gururlu...
Yaşama adım atan ayaklarınız
Korkusuz olsun
Tıpkı yürekleriniz gibi...
Ayşe Tural

Bugün annesiniz… Belki torunlarınız bile var… Üç ya da dört kuşağın bir arada bulunması büyük MUTLULUK aslında… Farkında mısınız bilmem ama bunun huzurunu ve mutluluğunu yaşamayı da bilin lütfen…
“ANA- BABALARIN ÇOCUKLARINA GÖSTEREBİLECEĞİ EN BÜYÜK SEVGİ ONLARLA KURACAĞI ARKADAŞLIKTIR” Henry Ward Beecher

ANACIĞIM
Nasıl hatırlamam anacığım nasıl
Kaç geceler bana ninni söylerdi
Hasta olunca oydu başucumda bekleyen
Biraz yorulmayayım, üzülmeyeyim, hemen
Alır kucağına okşardı, saçlarımı öperdi.
Nasıl hatırlamam anacığım nasıl
Uzun kış geceleri masal masaldı
Güzel çoban kızları, iyi kalpli sultanlar
Bir suyun akışı gibi geçip gitti zamanlar
Şimdi ne o dünkü çocuk, ne de o masal kaldı.

Nasıl hatırlamam anacığım nasıl
Yıkayan oydu mürekkep lekeli parmaklarımı
Akşam biraz geciksem yollara düşerdi
Sokağa çıkarken «Yavrucuğum üşütme» derdi.
Hemen bir kazak örerdi biraz boş kaldı mı.
Nasıl hatırlamam anacığım nasıl
Bilirim yine kalbinde yerim anacığım
Selam sana Anneler Günü İstanbul’dan
Yeni dönmüşçesine bir akşam okuldan
Vefalı ellerinden öperim anacığım.

Ümit Yaşar OĞUZCAN

Nice anneler günlerine...