Gençlik, yaşamımızın en güzel dönemi... İnanılmaz, harika bir dönemi hem de... O yıllarda değerini bir türlü anlayamadığımız güzel bir dönem... Tıpkı bir rüzgâr gibi geçip gidiveren rüya gibi yıllar...

Gençlerin güvendikleri kişilere, örnek alacakları yetişkinlere, yol gösterecek birilerine en çok ihtiyaç duydukları dönem... Bir de ailelerinden, yakınlarından, alıştıkları çevrelerinden çooook uzaklardaysalar... Kıbrıs gibi mesela. Biliyorum, pek çok yere, nüfusları milyonlarla ifade edilen şehirlere göre burada daha güvendeler. Biz Ada olarak hep “Üniversite Ülkesi” olduğumuzu gururla tekrarlarız. Bir de oraları yakından tanımak gerek.

Son yıllarda üniversitelerde “ Yaşama Sevinci” konulu söyleşiler yapıyorum. Şairlik, yazarlık ve öğretmenlik üçlüsü, en önemlisi de engin insan sevgim beni onlara yönlendirdi. İstedim ki elim erdiğince, dilim döndüğünce ve yüreğim yettiğince onlara deneyimlerimi aktarayım. Bundan da inanılmaz mutluluk duyuyorum.

Bu hafta da Uluslararası Kıbrıs Üniversitesi’ndeydim. 1997 de kurulan üniversitenin gencecik bir Rektörü var: Mehmet Ali Yükselen... Okulun yerleşkesi inanılmaz düzenli ve yemyeşil... Her taraf pırıl pırıl... Aslında onlar Kütüphane haftasını dolu dolu geçiriyorlar. Ard arda konferanslar, söyleşiler, kitap sergiler v.s

Kütüphane Müdürü Gülten Sala ve Kütüphane Kulübü öğrencilerinin emek verdiği çok anlamlı bir gün... İnanılmaz güzel bir akşam hazırlamışlar bana... Ney’in de olduğu bir müzik grubu okunan şiirlere eşlik ediyor. Elliye yakın, aralarında yabancı öğrencilerin de bulunduğu kızlı erkekli genç grubu... Birkaç da öğretim görevlisi de var. Mumlarla, çiçeklerle süslü, loş ışıklı bir salon... Kocaman ekranda özgeçmişim, duvarlarda posterlerim...

Ney’in içli sesiyle salona alınıyorum. Sevgiyle selamlıyorum onları... Sözlerime yaşamın anlamıyla başlıyorum. Hayatlarını, akıllarından geçenleri görür gibi, okur gibi konuşuyorum. Kendimi onların yerine koymam hiç zor değil... Binlerce öğrenciyi gerçekten iyi tanıyan, her birini ayrı ayrı yürekten seven ben, karşımda onları görür gibiyim.

Güçlü olmalarını, önce kendilerini iyi tanımalarını, kendilerine güvenmelerini, nelere güçleri yeteceğini bilmelerini istiyorum onlardan... Çok okumalarını, donanımlı olurlarsa her istediklerini daha kolay elde edeceklerini anlatıyorum. Sevgiden, aşktan, dostluktan, dayanışma ve hoşgörüden... Her zaman güçlü olmalarını, hayatın acımasızlıklarına karşı pes etmemeleri gerektiğini anlatıyorum... Kısacası hayatı ve insanı konuşuyoruz.

Sonra, yaşamla ilgili görüş ve düşüncelerini istiyorum onlardan. Öyle içten, öyle sade ve sıcacık dillendiriyorlar ki, ben de onları alkışlıyorum. Elden ele geçen defterime kısa kısa düşünce ve duygularını yazıyorlar. Dünya Otistikler Günü nedeniyle bir öğretim görevlisinin şiiri hepimizi duygulandırıyor. İnsanın sadece kendine değil yaşadığı toplumdaki her bireye karşı sorumlulukları olduğunu anlatıyorum. İşitme Engelli çocuklarımdan bahsediyorum.
Kendimiz, ailemiz, şehrimiz, ülkemiz ve dünyamız... Genişleyen bu çemberdeki sorumluluklarımızı konuşuyoruz. Onlar o kadar içten katkılar koyuyor ki, hepsine hayran oluyorum. Keşke daha sık buluşsak... Keşke daha uzun uzun konuşabilsek..

Gözlerde ve gönüllerde anlaşılmanın, duygularını paylaşmanın getirdiği huzur ve mutluluk var... Havada inanılmaz bir pozitif enerji dolaşıyor...

İki saatin nasıl geçtiğini anlamıyoruz. Birbirimizden ayrılmak gelmiyor içimizden... Salon yavaş yavaş boşalırken sona kalan sekiz- on öğrenciyle kafeteryaya gidiyoruz. Bize bir şeyler ikram etmek istiyorlar. Aslında biraz daha birlikte olabilmek amaçları. Ayrılık gelip çatıyor, arabama kadar sevgiyle uğurlanıyorum... Kalbim onlarla kalıyor... İnanılmaz mutluyum. Bu gece bir şey, güzel bir şey başarmanın inanılmaz hazzıyla çok güzel uyuyacağım.

Gençler, sizi çoooook seviyorum. Sizlere ışık olabildiysem, ne mutlu bana... Tanrı hepinizi korusun, size iyilikler getirsin...