Koca koca haftalar, aylar devrilip geçti, Ramazan geldi. Dün akşam ilk iftar sofraları kuruldu.
İnsan kaç yaşında olursa olsun çocukluğuna gidiyor Ramazan geldiğinde. Geçmişteki iftar sofralarıyla kıyaslıyor, bugün oturduğu iftar sofralarını...
Can çekişen geleneklerimizin yok olup gitmesine üzülüyor, bitmesin istiyor belki de...
En çok da yalnız oturulan iftar sofraları üzüyor insanı Ramazan'da. Siz kimle oturdunuz dün ilk iftar sofrasına. Aileniz, çocuklarınız, anneniz, babanız, yakınlarınız, sevdikleriniz varmıydı o sofranın başında...
Tam da istediğiniz yerde miydiniz. Yoksa midenize giren yemekler fiziken sizi doyururken, ruhunuzun açlığı devam mı etti...
Neden bilmem ama insan belli bir yaşı geçince 'bizim çocukluğumuzda' diye başlayan cümleler kurarken yakalıyor kendini...
Aslında çocukluğa özlem, şimdi hayatta olmayan anne babalara, ya da yakınlara hasret çekmek belki de...

Haziran ayına denk gelirdi benim çocukluğumda da Ramazan... 33 yılda bir aynı tarihe denk geldiğini düşünürsek 10 yaşlarından söz ediyorum, yani 80'li yıllar...
Zordu oruç tutmak ama biz hep o iftar sofralarının keyfini sürmek istediğimizden olsa gerek, yarım günlük tekne oruçları tutardık.
İftar vakti patlayan top, bize adeta masal diyarından bir işaretmiş gibi gelirdi...
Nasıldı bilmem ama her türlü yoksulluğa inat o sofralar Ramazan'da bolluk, bereketle taşardı.

En çok neyi özledin diye sorsalar çocukluğuma ilişkin, hiç düşünmeden o büyük, kalabalık iftar sofraları derim. Oruç tutmayanların bile oturmak için can attığı iftar sofralarının keyfiyle, huzuruyla büyüdük biz.
Dünya hızla değişiyor. Günümüzün gençleri birçok olanaklara sahip. Ama huzurlular mı ondan emin değilim. Bedeni doyurmak kolay ya ruhumuz. Çocukluğumuzda Ramazan sofralarında yaşadığımız o huzuru onların da tatması için haydi harekete geçelim. O büyük kalabalık sofraları yeniden kuralım...