Bugün babalar günü. Sadece, dünyaya gelmemize vesile olan, o muhteşem insana sarılmamız için bile bir gerekçe yarattığı için çok mutlu olmalıyız.
Tabii sarılmak dediysem bu babası hayatta olan benim gibi şanslı çocuklar için…
Ne yazık ki bugün babalarına sarılamayacak olanlar da var aramızda. Çokça söylenir. Hepiniz bilirsiniz aslında.
“İnsan ancak babası ölünce büyür” derler. Arkanızda sadece gölgesi bile sizi mutlu eden babanız varsa hep çocuksunuzdur çünkü.
Küçücük çocuk yaşlarımızda nasıl her şeyi bildiğini düşünürdük babalarımızın…
Çünkü cevabını bilmediğimiz birçok sorunun yanıtı ondaydı hep değil mi?
O yüzden çokça söylenen şu deyişi çok severim…
“İnsan 10 yaşına kadar babam her şeyi biliyor der.
15 yaşında ben de babam kadar biliyorum diye düşünür.
20’sinde babam hiçbir şeyi bilmiyor hissine kapılır. Çünkü kendisinin dünyayı çözdüğünü sanır.
30’lu yaşlarda babasının da fikrini sormak ister.
40’ından sonra çocukluğuna döner, babam her şeyi biliyor der yeniden...
50’sinden sonra ise keşke babam hayatta olsaydı ona danışabilseydim diye düşünür…”
Babalar günü yazısını yazarken, şımarıkça kendi babama olan sevgimden söz etmeden önce baba özlemi çekenleri yazmadan geçemedim…
Ne demişti Cemal Süreyya…
“Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum…”
“Babasını kaybeden çocuklar kör olur, göğsünün sol yanına bir acı düşer. Hayatı boyunca sızlar o acı demişti” bir keresinde babasını yitiren bir dostum…
Peki nereden çıktı bu babalar günü kutlaması…
Anneler gününde olduğu gibi babalar günü kutlamalarının da çıkış yeri Amerika…
Bir Amerikan İç Savaşı gazisinin kızı olan Sonora Smart Dodd, Anneler Günü gibi babaların da bir günü olması gerektiğini düşünür.
Çünkü Dodd'un babası annelerinin yokluğunda altı çocuğunu tek başına büyütmüştür. Babasının doğum günü olan 5 Haziran'ın Babalar Günü ilan edilmesi için çalışmalara başlar ama ilk kutlama ancak Haziran ayının üçüncü pazar günü yapılır. Tarih 19 Haziran 1910, yer Washington'un Spokane şehridir…
1972 yılındaysa Başkan Richard Nixon'ın imzasıyla Babalar Günü yasal olarak ABD'de resmi tatil ilan edilir.
İşte o günden bu yana babalar günü dünyada yaygın olarak kutlanıyor.
Ben ilk ne zaman kutladım babalar gününü pek hatırlamıyorum.
Sanıyorum bugün 91 yaşını geçen babam da kutlamamıştır babasının gününü. Ama onun büyükbabamı anlatırken hep sevgi ve saygıyla söz edişine, nasıl özlediğine hep şahit olmuşumdur.
Babamın ailesini ayakta tutmak için çıktığı gurbet yollarını anlatırken, ben hep ne kadar şanslı olduğumu, ne kadar fedakar bir babam olduğunu düşünmüşümdür.
Oğullar babalarının kaderini yaşar derler… Sanıyorum ben de çıktığım gurbet yolunda oğullarımın beni anlamasını dilerim yıllar sonra…
Babam şimdi yaşı 91’ini geçti diye bir şey yapmıyor sanmayın. Her gün benim için nasıl dua ettiğini duyunca bir güven gelir içime. Bu dualarla kimsenin beni yıkamayacağını, yıkılsam bile mutlaka ayağa kalkacağımı düşünürüm hep…
Bugün soruyorum kendime… Hayatta en çok kimi sevdim. Sanıyorum Can Baba’nın dediği gibi ben de “Hayatta en çok babamı sevdim…”
Siz de çok seviyorsanız babanızı alın size bir fırsat…
Bugün babanızın kucağına oturun, göğsüne gömün burnunuzu, çekin kokusunu içinize… Yarın çok geç olabilir…
Babası hayatta olmayanlar ise…
Aile albümlerinde anılara yolculuk yapacak, babalarıyla en yakın olduğu o anları hatırlayacaktır.
Eminim bugün huzurla yattığı o yere yaptığınız ziyareti, okuduğunuz duaları bir yerlerden görecek, duyacaktır…
Size mutlaka “oğlum, kızım” diye fısıldayacaktır.
Kulaklarınızla olmasa bile bugün o sesi yüreğinizde duyacağınıza eminim…
Babalar gününüz kutlu olsun…