Kimi bu memlekete çalışmak için geldi, kimi de burada içimizden biri...
Her gün alıştığımız, olağan hale gelen ama aslında hiç de olağan olmayan o kazalarda yitip gittiler.
Sadece, 2011-2016 yılları arasında 1243 iş kazasında 44 kişinin hayatını kaybetti. 2017'de kayıtlara geçen 7 iş kazasının ardından bu sayı toplam 51'e yükseldi.
2018'in ilk ayında kayıtlara geçen üç iş kazasında ise bir can daha yitip gitti, iki kişi de ciddi şekilde yaralandı.

Yitip giden o canlar için bugüne kadar ne ciddi bir biçimde hesap soruldu, ne de bir adım atıldı. Ta ki önceki güne kadar...

Yeni Çalışma Bakanı Zeki Çeler başkanlığında oluşturulan Acil Kriz Masası kısa ve uzun vadede hayata geçirilecek iki karar aldı.

Buna göre, kısa vadede tehlike tespit edilen inşaatların faaliyetleri durdurulacak, uzun vadedeyse iş sağlığı ve güvenliği sorunlarının çözümü için komite oluşturulacak.

Bu kararların alınabilmesi için ne yazık ki onca canın yitip gitmesini beklemek zorunda kaldık.

Kısa vadede tehlike tespit edilen inşaatların durdurulması çok önemli.

Elbette ekonominin çarklarının dönmesi için o inşaatlara da ihtiyaç var. Ama hiçbir ekonomik gerekçe, insan hayatından daha önemli olamaz.

Yapılan denetimlerde insan hayatına değer vermeyen, işçi güvenliğini önemsemeyen kişi ya da kurum her ne ise kimsenin gözünün yaşına bakılmamalıdır.

Daha doğrusu insanlar ölmeden hesap sorulmalıdır.

Devlet demek o inşaatın tepesinde çalışan işçiden de sorumlu olmak demektir.

Düne kadar o sorumluluğu almakta zaafiyet gösteren devlet yönetiminin bu konuda adım atma zamanı geldi de geçiyor bile...

'Fırat'ın kenarında bir koyun kaybolsa hesabı benden sorulur' diyen Hz. Ömer gibi, 'Girne'nin tepesinde bir inşaatta bir işçinin burnu kanasa ben sorumluyum' diyen yöneticilere ihtiyacımız var.

Umarım Zeki Çeler'in bakanlığındaki yeni dönem, bu anlayışın başlangıcı olur.

Çünkü ancak böyle bir anlayış, bu sorunların üstesinden gelebilir...