Adı gibi sevgi dolu olan ama hayatının sonbaharında sevdiği herkesten büyük darbeler almış bir dostum anlattı geçen gün…
“Beni üzen herkesi hayatımdan tek tek çıkarıyorum “ diye başladı söze….
‘Nasıl’ dedim…
“Önce kendimden özür dileyerek başladım” dedi… Ve ardından hayatının mottosu olan yazıyı paylaştı benimle…
“Kırmamak için kırıldığım için…
Küçücük olayları ‘dev’ yapıp boş yere kendimi üzdüğüm için…
Güçlü olmak uğruna güçsüzlüğü yaşamayı unuttuğum için…
Değişmeyecek insanları değiştirmeye çalışıp, kendimi yorduğum için…
Bittiğini kabullenmediğim şeyleri tekrar başlatmaya çalıştığım için…
Kötü olan insanları inatla iyi sanmaya devam ettiğim için…
Kendimden çok ama çok özür dilerim…”
Bu Pazar arkanıza yaslanıp şöyle bir düşünün bakalım…
Kaçınız bu hayatta kırmamak için kırılıp kendinizi günlerce boş yere üzdünüz…
Küçücük olayları büyütüp es geçemediğiniz için hayatı kendinize zindan ettiniz…
Hele hele hep güçlü olmak için sizin de etten kemikten yaratılan bir insan olduğunuzu unutup, güçlü görünmeye çalışırken çabalarınız…
Ve en önemlisi defalarca kazık yemenize rağmen değişmeyecek insanları nafile bir uğraşla değiştirmeye çalışıp, kendinizi boş yere yormalarınız…
Bittiğini kabullenmediğiniz dostlukları, arkadaşlıkları, evlilikleri, aşkları kabullenmeyip, akıntıya karşı kürek çeken çaresiz çabalarınız…
Aslında özünde kötü olanı bile size yapığı küçücük bir iyilik için ‘iyi’ sanıp, inatla onu terk etmeyişleriniz…
Evet eminim bunların hepsi sizin hayatınızda da var bolca…
Bu Pazar oturup yaslanın arkanıza…
Bir muhasebeden geçirin kendinizi…
Belki sizin de yaptığınız bu hatalardan dolayı kendinizden özür dilemeniz gereken vakit gelmiştir…
Yapın mutlaka bu hesaplaşmayı…
Ve mutlaka o muhasebenin sonunda da kendinizi affedin.
Affedin ama bir daha o hataları da yapmamaya söz verin.
Hadi şimdi kendinizden tek tek özür dileyin…
İyi pazarlar…