Geçen yıl bugün bu köşede şöyle yazmışım:
“2016'ya girerken Star Kıbrıs’a koyduğumuz haberlere baktım, 2017'ye girerken koyduklarımıza da...
Ve sonra bu yıl koyduklarımıza baktım...
Hepsi birbirine çok benziyordu...
Alkollü araç kullanan sürücüler, kaza yapan araçlar, yitip giden canlar, gözyaşları, ağıtlar, cenaze törenleri, trafik kazalarının nedenleri üzerine bolca söyleşiler...
Hep aynıydı...
Bu yıl da değişmedi...
Birer birer eksiliyoruz.
Her yıl bir önceki yılın benzeri fotokopi ölümler yaşıyoruz. Her yıl bu zamanlar yeni yıl dileklerini unutmuş, kan gölüne dönen yollarda kaybettiğimiz insanlara ağlıyoruz.
Biliyorum hafta sonuna çok az kaldı, siz bir seçim yazısı bekliyordunuz ama ben fotokopi ölümler ülkesinde, fotokopi gibi bir seçim yazısı yazmak istemedim bugün.
Siyasi partilerin seçim vaatleri arasında ilk sırada yer alan trafik meselesine de hiç girmeyeceğim.
Çünkü bu konu siyaset meselesi değil, insan olabilme meselesi, başkalarının hayatına, yaşamına, anılarına saygı duyabilme meselesi...
Ölen gitti ama geride kalan için de dayanılmaz bir vicdan azabı olsa gerek.
Peki ya ölenleri yakınları...
2018 için tuttukları iyi dileklerin daha ilk dakikalarda tuz buz olması onları nasıl yaraladı hiç düşündünüz mü?
Dedim ya, birer birer eksiliyoruz, fotokopi ölümler ülkesinde aynı acılarla kavruluyoruz ama ders almıyoruz.
Fakat hayat öğretir, isteyene seve seve öğretir, anlamak istemeyene başına vura vura öğretir.
Bizim ülke olarak başımız kan içinde kaldı. Ama anlamamakta direniyoruz...”
Yukarıda yazdığım satırlar geçen yıla ait. Ancak bu yıl da değişen bir şey olmadı. Sadece 2018’de trafik kazalarında yitirdiğimiz insan sayısı 24.Üstelik bu rakama Ciklos’ta yitirdiğimiz dört genç dahil değil.
Geçen yıl da yazdığım gibi fotokopi ölümler ülkesinde birer birer eksiliyoruz. Aynı acılarla kavrulup duruyoruz.
Ama ne biz ders alıyoruz. Ne de bizi yöneten siyasiler bu konuda bir önlem alıyor.
Olan yine ateşin düştüğü ocaklarda yanan yüreklere oluyor. Fotokopi ölümler ülkesinde değişen hiçbir şey olmuyor…