Her yıl Haziran ayının üçüncü haftası “Babalar Günü “ olarak kutlanır. Tarihçesi ne olursa olsun konu ana veya baba oldumu, akan sular hissiyatta kaybolur yolunu bulur. Geçen Pazar gün sosyal medya oldukça yoğun olarak bu yöndeki paylaşımlara sayfa oldu. Hiç yorulmadım bütün arkadaşlarımın paylaşımlarını okudum, duyguları gün boyunca yaşadım. Paylaşımlar içinde rutin kutlamalar dışında birkaç anlatım vardı ki çok etkilendim “Babama Not” diye yüreğini bizlere açıp duygularını özgürce paylaşan ”Nihan Yücel” çoğu babasız çocuğa tercüman olmuş gibiydi ve babalar gününe karşı sayfasına, kalbi duygularını aynen şöyle bıraktı. ”Kutlamıyorum seni “BABALAR GÜNÜ”, canımı yakıyorsun! Her gün yaşadığım özlemi daha da katlıyor ve acıtıyorsun. Mesela beni okuldan alan bir babam olmadı hiç, yada ilk erkek arkadaşımı öğrenip bana kızan… Başarılarımı kutlayan, başarısız olduğumda ise beni teselli edip yol gösteren bir babam olmadı. Araba kullanmayı babalar öğretir hep, benim annem öğretti. Kendi ayaklarımın üzerinde durmam gerektiği zaman benim babam yoktu, annem hayatın gerçekleri ile beni buluşturdu. Okul yıllarımda arkadaşlarımı kıskanırdım hep, babaları öğlen çıkışta onları alırdı. Beni ise annem arardı okul çıkışında. Arabaya bindiğimde camdan dışarı bakar ve arkadaşlarımın babaları ile konuşmalarını izler baba kelimesini duymaya çalışırdım. Çünkü ağzımdan baba kelimesi çıktığında hedefini hiç bir zaman bulamadı. Hayatımda dolu dolu ANNE demeyi öğrendim ben… ANNE… Hayat bana bunca yılda çok şeyi öğretti. Mesela elindekinin değerini bilmeyi…. ANNEME ve TEYZEME sımsıkı sarılmayı… Onlara olan sevgimin değerinin ölçülemeyecek olduğunu, dünyam olduklarını… Onlarsız nefes alamayacağımı… Bir anne ve bir teyze bir babanın yokluğunu hissettirmez mi hiç… Hissettirmediler. Korkuyu da mutluluğu da, duyguyu da, savaşmayı da, dimdik durmayı da onlar öğretti bana. Hayatlarıyım. Onlar benim hayatım. Birde neyi öğrendim biliyor musunuz? Mesela hep babalar evlatlarını ziyaret etmezmiş. Bazen evlatlar hayatları boyunca babalarını ziyaret etmek zorunda kalırmış. Hem de dokunamadan, görmeden, nefesini hissetmeden. Sadece bir mezar taşına dua etmem gerektiği öğretildi hep bana. O seni duyar dualarını kabul eder denildi. 4 yaşında öğrendim dua etmeyi… Şimdi ise şükrediyorum. Ya hayatta yalnız olsaydım. Ya bana hayatı öğreten bir annem ve teyzem olmasaydı. Evet BABA, sen yoksun, BEN SENİ HİÇ TANIMADIM, SENİ SEVMENİN NE OLDUĞUNU CANLI CANLI BİLEMEDİM, SENİN HEP HAYALİNİ SEVDİM, BABA DEYİŞİMİ HATIRLAMIYORUM, sen bende hep annemin anlattıklarıyla yaşadın ve yaşamaya devam ediyorsun. Annem seni anlatırken gözlerinin içi gülüyor ama bir yanı hep eksik bunu hissedebiliyorum. Teyzem ise “eniştem şöyle yapardı, böyle yapardı diyerek seni anlatır bana… İyi ki seni bana anlattılar ve seni göremesem de onların anlattıklarıyla hayal gücümü birleştirip tanımaya çalıştım seni. İyi ki kızın oldum. İyi ki beni seçtiniz. Zaman zaman seni tanıyanlar çıktı karşıma, ne mutlu bana ki “Kaptan’ın kızı” oldum hep… Seni tanıyanlardan seni dinelmek beni o kadar mutlu etti ki. Senden her bahseden “BABA ADAMDI” diyor. “BABA ADAMDI”… Evet, kaptan benim babamdı, siz onu gördünüz, tanıdınız, bense… ya ben! Ama ben KAPTAN’IN KIZIYIM, Behiç Kaptan’ın… İsyan mı etmeliyim, hayır etmiyorum, en azından artık şimdi etmiyorum. Çünkü hayatımdakilerin değerini biliyorum Baba, sana bir de not bırakıyorum: BABAMA NOT: Hani annem ve teyzeme hep dermişsin ya; “10 tane oğlum olacağına bir tane akıllı, tuttuğunu koparan bir kızım olsun”. Oldum baba, hayatla savaşan, yenilgiden ders çıkaran, başladığı işi sonuna kadar götüren, senin gibi insan canlısı, hak yemeyen, kula kulluk etmeyen, Annesi ile teyzesini herşeyin ve herkesin üstünde tutan, ailesine bağlı, başarılı ama hırsına yenilmeyen bir kızın oldu KAPTAN. Selam olsun…” Nihan’ın baba hasretinin bizlerde bıraktığı iz; böyle günlerin çocuklar üzerinde bıraktığı tesirin ne kadar üzücü olabileceğinin göstergesiydi ve kutlama konusundaki hissiyat birçok tereddütün bir nevi isbatı oldu. Güzel bir söz “Baba, koruma ve yardımın, anne şefkat ve sevginin sembolüdür.”