Güzel bir gündü demek için neye ihtiyaç duyar insan?

Yetinmeyi bilmez mi?

Ne kadarı ile yetindiğini fark edip azın çoktan kanaat getirdiğini kavramaz mı?

Ben elimdekilerle zenginim, elimdeki ne ise o bana yetendir diye ikaz etmez mi nefsini?

Beldeki kemer, odadaki koltuk, ayaktaki çorap, saçtaki toka üç değil de bir tek olsa kafi gelmez, iş görmez mi?

Peki yetmez mi gördüğü güneş, içinde sıcacık çayla tuttuğu fincan?

Güneşe hangi pencereden baktığı söndürür yahut parlatır mı ışığını?

Ya da değişir mi çayın tadı, bardağın ederiyle?

Sofrada doydukları için hamd etmez, kuru bir ekmek derdinde olanları düşünmez mi?

Lezzetin maddeden değil gönülden aktığını kavramaz mı insan?

Ne olur alamazsa vitrinde gördüğü o elbiseyi?

Kış günü üstünde paltosu olmayanların titremesini duymaz mı?

Utanmaz mı kardeşiyle paylaşmadıklarını kendine sakladığını anlayınca insan?

Bir diğeri olmadı diye, sahip olduklarını da yok sayar mı?

Varsın yüz çevirsin sevdiklerin, gurbet en sevgiliden uzaklıktır diye huzura varmaz mı?

Aramaz mı yalnızlığın sebebini, bulmaz mı gelinen ve gidilen tek gerçeği?

Dönüp de kendine sormaz mı?

Ne idin ne oldun, nereye bu yolun, yolculuğun?

Vardığında kimdin, döndüğünde kim oldun tanımaz mı kendini insan?