Ne yazık ki ülkede hiçbir sorunumuz konsensüs ile dayanışmayla çözülemiyor. En kritik meselelerde bile kendimizi karşıt kamplarda buluyoruz.
Belediyelerin Birleştirilmesine ilişkin Yasa Tasarısı da böyle bir atmosferde tartışılıyor.
Sabaha karşı oy çokluğuyla Meclis komitesinden geçen tasarı, çok yakında Genel Kurul’a inecek.
Hükümetin amacı yasayı belediye seçimlerinin yapılacağı 27 Kasım tarihinden önce geçirmek.
Ana muhalefet ise kapatılan belediyelerin başkanlarını arkasına alarak var gücüyle direniyor.
CTP Genel Başkanı Tufan Erhürman, tasarı komiteden geçer geçmez “Şimdi önümüzde Meclis Genel Kurulu, yargı süreci ve sokak var!” dedi, adresi gösterdi.
Keşke bu seçenekler arasına uzlaşma masası da eklenseydi. Ama ne yazık ki bizim ülkemizden öyle bir seçeneğin sunulması bile hayalden öte geçemiyor.
Hiçbir şey siyah ve beyaz değil. Yerel yönetimler reformu meselesinde de madalyonun iki yüzü var.
Birincisi şu an 28 belediyeden 19’unun maaş ödemekte sıkıntı çektiği gerçeğidir. Yani bu yapı daha fazla devam ettirilemiyor.
İkinci nokta ise bu belediyeler reformu acaba gerçekten bilimsel verileler mi hazırlandı, yoksa siyasi dengeler mi etkili oldu?
Reform için çıkılan yolda 13 ile başlayan sayı 18’e nasıl çıktı? Kapatılan 10 belediye hangi ölçütlere göre birleştiriliyor?
Bu soruların net bir yanıtı henüz ortaya çıkmadı.
Ancak tasarıya eklenen bir madde var ki hiçbir vicdan bunu kabul etmiyor.
Şu an ki Belediye Başkanı, belediyesi kapatılsa bile maaş almaya devam edecek. Bu ne demek? Hangi akla, hangi mantığa uyar? Çalışmadan maaş alan müsteşarlara kızarken, biz kendi elimizle devletten maaş çeken, belediyesi olmayan belediye başkanları mı yaratmak istiyoruz?
O maaşı en başta belediye başkanlarının kabul etmemesi gerekir. Hükümet anlaşılan başkanlara “Siz sus olun, biz size maaşlarını vereceğiz” diye siyasi rüşvet veriyor? Bu doğru değil. Kaş yapalım derken göz çıkarılıyor. Bizden söylemesi…