Toplumlar, neden kendilerini yönetmek için birilerini seçer ve kendi haklarını başkalarının savunmasını isterler. Tabi ki çoğunluğun tercihini ve bu tercihin sonucunda oluşacak karar mekanizmasının oluşumunu sağlamak için. Toplumlar, önce kendi haklarını koruma görevini sivil toplum örgütlerine verirler. Yani sendikalara, yani siyasi partilere daha geniş düşünürsek, en önemli karar merci olan meclise ve nihayetinde devlete. Toplum kendi haklarının korunmasını hep başkasına bırakır. Bu gün ülkemizde oluşan tabloya baktığımız zaman, toplumun dinamik kesimi, yani çalışan, üreten kesimi haklarını koruma görevini öncelikle örgütlü olduğu sendikalara bırakmıştır. Bu noktada bir yanlışı da seslendirecek olursam, sendikalar sadece kamu çalışanlarının haklarını koruma görevini üstlenmişlerdir. Özel sektör çalışanları için bu konuda, bu yüzyılda ne işveren ne de devlet hiçbir düzenleme yapmaya yanaşmamaktadır. Burada bir çelişki var. Her zaman demokratik yönetimden, sosyal devlet anlayışından bahseden hükümetler böylesi çağdışı, demokrasi karşıtı uygulamaya müdahale etmiyor. Çalışanlarını bir cümlesi ile ihya eden, bir cümlesi ile işinden eden, işverende elbette çalışanın kendine bağlı kalması için böyle bir örgütlenme içerisine girmesine izin vermiyor.

Sendikalar çalışanların haklarını korumakla görevli. Devlet de toplumun haklarını korumakla görevli. Bu gün ülkemizde yaşanan durum, iki hak koruyucunun yani sendikalarla devletin birbirleriyle hak koruma adına karşı karşıya gelmesidir. Devlet adına koruma görevini yürüten hükümet aldığı bazı kararlarla, devletin mali anlamdaki sıkıntılarını gidermeye çalışıyor. Buna kimsenin bir itirazı yok. Bu noktada her zaman için itiraz konusu şudur. Fedakârlık isteniyorsa tüm kesimler elini taşın altına koymalıdır. Sendikal örgütlerde, çalışanlarının hakkını korumakla görevlidir. Üyelerinden aldıkları hak koruma görevini yerine getirmek zorundadırlar. Ne hükümetler sendikalarla uzlaşmadan kaçabilir, ne de sendikalar hükümetlerle çatışma haline girebilir. Daha öncede yazdım. Sendikalar siyasi parti değildir.

Sendikalar eylemlerini siyasi amaçlar dışında tutmalıdır. Sivil toplum örgütleri olarak elbette toplumsal olaylarda tepki vermeli, öneri sunmalıdırlar. Ama hükümetlerin attığı her adıma karşı çıkmakta sadece toplumda gerginlik yaratılmasına hizmet eder. Son günlerde yaşanan olaylara bakarsak; Ülkedeki ekonomik sıkıntıları giderme adına yapılan ve sadece kamu çalışanlarının haklarına yapılan müdahalelerin yol açtığı olumsuzluklar uzun süre normale dönemeyecektir. Nelere yol açtı bu müdahaleler; İlk başta bu toplumu, mutsuz, umutsuz yaptı. Devlete, devleti yönetenlere olan ve güveni sarstı. Kuzey Kıbrıs’ta yaşayan insanların, kamu çalışanı, özel sektör çalışanı diye ayrılmasına yol açtı. Kıbrıs Türk toplumunun, Türkiyeli Kıbrıslı diye bir ayırıma tutulmasını sağladı. Türkiye de yaşayan insanların, Kıbrıslı Türklere tepkili olmasını sağladı. Kıbrıslı Türklerin, Türkiye’ye karşı tepkili olmasını, yapılan her eylemin Türkiye Cumhuriyeti elçiliği önünde sonlanmasını sağladı.

Hükümet kendi devamlılığını sağlamak için, Türkiye de her zaman, Kıbrıs’ın yaşam koşullarına tepkili olan kesimi hareketlendirdi. Ve tarihte hiç olmadığı kadar, Türkiye ile Kıbrıs arasında gerginlikler yaşandı ki hala yaşanıyor. Bu noktada toplumda oluşan tahribatları gidermek zordur. Ama artık bir dur demek gereklidir. Hükümet, toplumsal barışı sağlamak için atılacak adımlarda konsensüs aramak zorundadır. Sendikalar, siyasi amaçlar gütmeden çalışan kesimin haklarını savunmanın yanında, çalışanlarla hükümet arasında bir köprü görevi görmeli ve uzlaştırıcı rolünü ortaya çıkarmalıdır. Bu toplum süratle bir bölünmenin eşiğindedir. Hükümet ben yaparım olur, sendikalar biz yaptırmayız anlayışını devam ettirirse bu vebalin altından kimse kalkamaz.