A.K. 16 yaşında…
Hayat şartları O’nu dışarıda yaşamaya zorlamış. Dışarıdaki hayatı merak ettiği için yurttan çıkarak annesinin yanına yerleşmeye karar vermiş. Ancak anne çocuğunu sokağa bırakmış. Haberi okuyan herkesin eminiz, gözleri yaşardı ve yaşadığı hayatla ilgili kendisini bir daha sorguladı…
16 yaşındaki bir çocuk “Hayata küstüm. ‘Ben hayata neden geldim?’ diye düşünüyorum. Etrafıma bakıyorum ancak bir şey göremiyorum. Arkadaşlarıma bakıyorum biri cezaevine gidiyor diğeri ailesiyle kavga ediyor” diyordu.

A.K’nin gözler yaşartacak ve ders alınacak bir hayat hikayesi var. Dün Star Kıbrıs’ın manşetten verdiği haberde 16 yaşındaki bir çocuğun içler acısı hayat hikayesi anlatıldı.
Herkes sustu A.K. sokakta yaşadığı hayatı anlattı…
Röportaj esnasında sürekli aç ve kimsesiz olduğunu vurguladı o çocuk yüreğiyle…

16 yaşındaki bir çocuğun yaşadıklarından toplum olarak çıkaracağımız çok ders vardı.

16 yaşında bir çocuk, bağımlı olduğunu ve aç kaldığında fuhuş da dahil her şeyi yapacağını söylüyor.
Hepimizin çocukları var…
Bizim çocuklarımız evde sıcacık yatağında uyurken bir de dışarıdaki hayatı düşünelim…

Bir defa olsun A.K.’nin kendi çocuğumuz olabileceğini hayal edelim…
Halkımızdan çok yetkililerimize görev düşüyor.
Çünkü, A:K, ailesinin sahiplenmediğini ancak kapısına gittiği yetkililerin de kendisine sahip çıkmadığını söyledi. Sokağa bırakılan herkesin aynı hikayeyi yaşadığını ifade etti.

Yetkililerimiz nasıl olur da 16 yaşındaki bir çocuğu karanlık ve belirsiz bir geçmişe kendi eliyle sürükler?
Sokaklar, yalnız ve acımasızdır…
Sokakların acımasızlığına bir de bizim acımasızlığımız eklenmesin…
Umarız bu çocuğumuzun hayat hikayesi birilerinin dikkatini çeker de artık çocuklarımız sokaklarda yaşamaz.
Çocuklarımızın hepsi tertemiz ve ilgiye muhtaçtır…
Bu çocukların kimin çocuğu olduğunu ya da nereden geldiğini sorgulamak yerine oturup hep birlikte kucak açalım…

Sıcacık bir yuvayı O’nlara biz verelim…
Yazımızı AK’nin söyledikleriyle noktalayalım…

“Aileler çocuklarına sahip çıksınlar ve sokağa bırakmasınlar. Sorunları tartışarak değil konuşarak çözsünler”…