Nefeslerimizi tuttuk 2015’in gelmesi için saymaya başladık. 10-9-8-7…
Öyle bir inanmışız ki, yeni gelen yılın hayatımızı değiştireceğine, neredeyse kendimizi kaybetmişiz.
Aldığımız 3 kuruş maaşı, çılgınca giyime kuşama harcamışız. Otellerde konaklamak için astronomik fiyatlar ödemişiz, sanatçıları izlemek için yine astronomik eğlence paketlerini satın almışız. Niçin? Sadece ve sadece bir gece için. Peki değer mi?
Kimine göre evet, kimine göre hayır.
Devletin yanında birçok özel şirket de yılbaşı dolayısıyla çalışanlarının maaşlarını ödedi. Herkesin cebi bir geceliğine dolu olacak.
Hiç kimse yeni yılın ikinci, üçüncü, hatta dördüncü gününü düşünmüyor.
Sadece bir gece için binlerce lira havada uçuşuyor.
Ocak ayının sonu zor gelir.
Sanki bir gecede yıl dönümü olduğu an sihirli bir değnek dokunacak ve tüm sorunlar bitecek.
Maalesef, herşey kaldığı yerden hatta daha da fazlalaşarak devam edecek.
Bu memleket yine eylemlere sahne olacak, halk, ay başlarını yine zor getirecek.
Üretici, tüketici, sendikacı, eğitimci, memur ve daha niceleri yeni yılın girmesini bekliyor. Eylemler için açıklamalar yapılıyor, yol haritaları açıklanıyor.
Hal böyleyken halk ne yapsın? Bir gece bin gece değil ya! Bu dünyaya her gün gelmiyoruz, bir kere geldik bir kere de gideceğiz. Onun için günümüz gün etmeye çalışıyoruz. Çalışıyoruz da, ayağımızı yorganımıza göre uzatamıyoruz. Yorgan hep iki punto küçük geliyor.
Ya ayağımızı toplayıp açıkta bırakmayacağız, ya da o ayak hep açıkta kalacak. Sonuçta da soğuk alacağız.
Çünkü yeni gelecek olan yılın bize neler getireceğini, ya da neleri alıp götüreceğini bilemiyoruz. Hoş mu gelecek, Boş mu gelecek?