Ermenistan’ın Azerbaycan sivil yerleşim birimlerine ateş açması üzerine dün sabah çatışmalar çıktı. Kardeş ülke Azerbaycan savaş hali ilanı ettiğini açıkladı.
Seferberlik ilan eden kardeş ülkede, yasa gereği yabancıların anayasal hak ve özgürlükleri ile mülkiyet hakları kısmen ve geçici olarak kısıtlanacak.
'Savaş hali' ile bazı bölgelerde belirli saatlerde sokağa çıkma yasağının ilan edilmesi de öngörülüyor.
Azerbaycan ordusu dün gün içinde karşı saldırı başlattı ve bazı yerleşim birimlerini işgalden kurtardı.
Azerbaycan televizyonunda kurtarılan köylerin haberini gözyaşları içinde veren spiker hepimizi duygulandırdı.
Sosyal medyada dalga dalga yayılan o görüntüleri izlerken kardeş ülke Azerbaycan’ın duyduğu acıyı elbette derinden hissettik.
Aslında 74 öncesinde yaşanan travmayı aradan geçen yarım asra rağmen atlatamamış bir halkın çocukları olarak kimse Azerbaycan’ı bizden daha iyi anlayamaz.
Ancak elbette bizim anavatanımız en büyük şansımızdı.
Bugün de o şansa sahip bir neslin evlatları olarak bazı haksız eleştirileri duymak, bazen bizi derinden üzüyor.
Hele hele müzakere masasında Rum tarafının “sıfır asker sıfır garanti” söylemine anlayışla yaklaşan yaklaşımı asla anlamamız mümkün değildir.
Bu topraklarda bu halkın güvenliği, kan, ter ve gözyaşı akıtılarak sağlandı.
Elbette bu güvenliğin vücut bulmuş hali de kimilerinin ağzına almaya bile zorlandığı Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’dir.
Anavatanımız Türkiye de Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin ayakta durması için askeriyle, parasıyla, var olan her şeyi ile arkamızdadır.
Bu toprakların güvenliği için Anadolu’nun bağrından gelip koynumuzda şehit olan Mehmetçikler de bu ülkenin anavatan ile sarsılmaz bağının kökleri olmuştur.
O kökü kimse söküp atamaz. Her kim ki seçim telaşıyla ya da birkaç puanlık oy kaygısıyla bu halkı kutuplaştırıp, bu ülke ile Türkiye arasında zehirli sözler sarf ederse tarih önünde büyük bir günah işlemiş olur.
Çünkü anavatan olmadan Kıbrıs Türkü’nün, ya da Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin ayakta kalması mümkün değildir. Bizden söylemesi…