Başbakan Faiz Sucuoğlu, Türkiye medyasına verdiği mülakatta, “Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti 38 yaşında ve kendi ayaklarımız üzerinde durmayı başarmak zorundayız, çocukluktan çıktık” dedi.
Bunu bir söylem olarak değil de anlayış olarak da devlet hayatımızın içine sığdırmalıyız.
Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti, Kıbrıs sorunundan kaynaklı birçok önemli sorun ile karşı karşıya. Elbette bu kavgada anavatanımız Türkiye, yavru vatanına bunca yıl hep kol kanat gerdi.
Ancak sonsuza kadar çocuk kalmak hoşumuza mi gitti, ya da biz belki de böyle olmayı seçtik bilinmez… Bir türlü büyüyemedik…
KKTC’nin yarı yaşı kadar ülkelerin geldiği noktayı görüne insan sorgulamadan edemiyor.
Biz neden büyümedik?
Büyümek demek, kendi kararlarını almak demektir. Elbette bu kararların bir bedeli de olacaktır. Ülkede lafa girer girmez “irade” diyen de, “Türkiyesiz olmaz” diyen de şu gerçeği görmek zorunda.
38 yaşında bir çocuk olamaz. Çocukluktan çıktığımız konusunda hepimiz hemfikirsek, yetişkin gibi davranmanın zamanı geldi de geçiyor demektir.
Artık ürettiğimiz kadar harcamak zorunda olduğumuzu bilmek zorundayız. Kamu kaynaklarının sonsuz olmadığını idrak etmeli, bütçe açıklarını Türkiye ile kapatma alışkanlığını bir kenara bırakmalıyız.
Bir başka deyişle her şart altında “Nasıl olsa Türkiye öder” anlayışını bir an önce terk etmeliyiz. Türkiye’den sürekli kaynak arayışı bir ölçüde müdahaleye de davet anlamı taşır.
Nasıl ki biz çocuklarımızı belli bir yaşa kadar sürekli terbiye ederiz, eğitiriz, hayata hazırlarız…
KKTC de o evreyi aradan geçen 38 yılda atlatmış olmalıdır.
Hala daha çocuk gibi davranılmayı talep ediyorsak, karşımızdaki anavatan da böyle davranmayı sürdürecektir.
Artık ayakları üzerinde duran bir devlet istiyorsak, ayağımızı yorganımıza göre uzatmayı hem devlet hayatında hem de sosyal hayatta bir numaralı prensip haline getirmeliyiz.
Aksi halde 38 yaşında olabiliriz. Ama çocuk olmaktan bir adım öte gidemeyiz. Bizden söylemesi…