Son genel seçimlerin üzerinden henüz bir yıl geçmedi.
Muhalefet erken seçim istiyor. İktidar oralı değil.
Olası bir seçimin ardından bugünkünden daha farklı bir tablo çıkar mı? Buna evet yanıtını vermek zor. Üç aşağı beş yukarı yine benzer bir tablo ile karşılaşmamız kuvvetle muhtemel.
Ama diyelim ki her şey ana muhalefet partisi CTP’nin istediği gibi oldu. Hatta bırakın koalisyonu CTP tek başına iktidara geldi.
Sizce CTP’nin gerçekten istediği bu mu? Ülkeyi bu mali yapıyla ve bu bütçeyle yönetmek zorunda olduğuna göre, Türkiye’nin desteğini yanına almadan nasıl yönetecek?
TC Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın KKTC’ye yaptığı ziyarette Cumhuriyet Meclis Genel Kurulu’na girmeyerek Türkiye’deki yönetimle adeta köprüleri atan CTP, iktidar olduğunda nasıl Türkiye’ye gidip randevu isteyecek?
Ya da o randevuyu alabilse bile Meclis’te dinlemeyi bile reddettiğiniz bir liderle nasıl iletişim kurabilecek?
Bu soruların yanıtını ararken şu gerçekle karşılaşıyoruz.
Aslında şu anda CTP de gerçekten de iktidar olmak peşinde değil.
Hükümeti yıpratıcı bir muhalefet yapıyor. Ama son kertede iktidara gelse bile ülkeyi yönetebilecek siyasi desteğe sahip olabilmesi mümkün değil.
Kendi kendimize soralım. İyi siyasetçi halkın duymasını istediğini söyleyen siyasetçi midir? Yoksa gerçekleri söyleyen siyasetçi mi?
Ana muhalefet ile birlikte Meclis dışındaki diğer muhalefet partileri şu anda halkın duymak istediklerini söylüyor.
Ama bunlarla yıllarca söylendi. Tüm bunların karşılığında geldiğimiz nokta ve aldığımız sonuç ortada.
Bizim artık gerçekleri söyleyen siyasetçilere ihtiyacımız var.
Aksi halde yine aynı tas aynı hamam, yıllardır olduğu gibi yine aynı sorunlarla boğuşur dururuz.
Bugün geldiğimiz noktada artık bir seçim yapmak zorundayız.
Acı reçeteyse acı reçete bunu bir kez uygulayıp, hastayı tedavi etmek zorundayız. Aksi halde böyle giderse hasta ameliyat bile olamadan hayatını kaybedecek.
Bu ülkeye bu kötülüğü yapmaya kimsenin hakkı yok. Bizden söylemesi…