Günlerdir tartışıyoruz, yazıyoruz, “böyle olmaz” diyoruz. “Dünya birlik oldu, biz bu deprem felaketinde bile ayrışacak nokta bulduk” diye isyan ediyoruz…
“Yardım diye yola çıktık. Ama bu gidişle dünyaya rezil olacağız, yapmayın” diyoruz…
Bu kutuplaşa ortamına bir an önce son verilmesi gerektiğini belirtirken, “bir masa etrafında uzlaşın, birleşin” diye çağrıda bulunuyoruz…
Nihayet aklı selim galip geldi. Dün sendikaların mahkemeye yaptığı iptal başvurunun ardından hükümet Meclis’te uzun pazarlıklar yaptı.
Meclis Genel Kurulu’nun açılması 7 saat gecikti.
Kamuoyundan gelen tepkileri de dikkate alan iktidar, maaşlardan kesintiye ilişkin Yasa Gücünde Kararname ve yasa tasarılarını geri çekti.
Bunun yerine üç özel komite kuruldu.
Bir tanesi depremde yıkılan binaları ilişkin adli süreci izleyecek. Bir tanesi depreme ilişkin mali, idari ve sosyal önlemleri takip edecek. Ve bir diğeri de doğal afet ve depremle ilgili mevzuatın düzenlenmesini sağlayacak.
Bu üç komitenin çalışması da fevkalade anlamlı ve önemlidir. Bu konularla ilgili kararlar akşamdan sabaha alınamaz. Enine boyuna tartışılması ve bu kararlar alınırken oybirliğine varılması önemlidir.
Dün okulların açıldı. Göz bebeğimiz Gazimağusa Türk Maarif Koleji, belki de tarihindeki en zor günü yaşadı. Öğrenciler gözyaşları arasında depremde kaybettiği arkadaşlarını andı.
Görülüyor ki bu travmayı uzunca bir süre atlatmamız mümkün olmayacak. Ancak elimiz kolumuz bağıl da oturamayız.
Bizim şampiyon meleklerimize ve onların ailelerine borcumuz var. Bu borç en başta ülkeyi yönetenlerin ve Meclis’te bulunan siyasilerimizindir.
Bu komiteler bundan öncekiler gibi suya yazı yazmamalı, geleceğimizin yol haritasını çizmelidir. Ne yazık ki bugüne kadar ki siyasi hafızamız bize bu konuda ümit vermiyor. Ancak bu kez başarmalıyız.
Bu; yitirdiğimiz evlatlarımızın arkasından ülkeye olan borcumuzdur. Aksi halde gelecekte olası bir deprem felaketinde bu vebalin altından asla kalkamayız. Bizden söylemesi…