Dün Ulu Önder Mustafa Kemal’in Samsun’a çıkıp milli mücadele ateşinin yakmasının 104’üncü yıldönümü kutlandı.
19 Mayıs’ta başlayan süreçte kelle koltukta bir ulusun varoluş mücadelesine önderlik eden Atatürk’ün bu davaya nasıl inandığı, o dönemin Meclis zabıtlarında açıkça yer alıyor.
19 Mayıs 1919’dan 23 Nisan 1920’ye kadar geçen 11 aylık süreçte Ankara’da bir Meclis toplamayı başaran Mustafa Kemal, memleketin her tarafından birçok milletvekili getirmeyi başarmıştı.
Bu yeni meclise gelenlerin bir kısmı Ankara’da hiçbir şeyin olmadığını görünce ümitsizliğe düşmüşlerdi. Bahsedilen ne Yeşilordu, ne hazine, ne yatacak otel… Hiçbir şey yoktu.
Sadece Mustafa Kemal vardı.
Bazılarına bu dava çürük gelmiş olacak ki memleketlerine dönmeye karar verdiler.
Bunlar geri dönerlerse Meclis’te huzursuzluk olmayacağını anlayan Mustafa Kemal, kürsüye çıktı. Milletvekillerine şöyle seslendi:
“İşittim ki bazı arkadaşlar yoksulluğumuzu bahane ederek memleketlerine dönmek istiyorlarmış. Ben kimseyi zorla Milli Meclise davet etmedim. Herkes kararında hürdür, bunlara başkaları da katılabilirler. Ben bu kutsal davaya inanmış bir insan sıfatıyla buradan bir yere gitmemeye karar verdim. Hatta hepiniz gidebilirsiniz. Asker Mustafa Kemal mavzerini eline alır, fişeklerini göğsüne dizer, bir eline de bayrağı alır, bu şekilde Elmadağı’na çıkar, orada tek kurşunum kalana kadar vatanı müdafaa ederim. Kurşunlarım bitince bu aciz vücudumu bayrağıma sarar, düşman kurşunlarıyla yaralanır, temiz kanımı, kutsal bayrağıma içire içire tek başıma can veririm. Ben buna and içtim.”
Bu sözlerin ardından herkesi bir heyecan dalgası sardı. Hiçbiri gözyaşlarını zaptedemiyordu.
Milli mücadele işte bu ruhla kazanıldı. Bugün geldiğimiz noktada da pek çok ekonomik ve siyasi zorluklar olabilir.
Ama emin olun hiçbir zorluk 1919 baharındaki o zorluklarla kıyaslanamaz bile.
Türk milleti en umutsuz zamanda bile bir önder çıkarıp mücadele etmesini bilmiştir. Yeter ki biz inancımızı kaybetmeyelim. Cumhuriyet değerlerine sonuna kadar sahip çıkalım. Bizden söylemesi…