Günlerdir ülkemizde “fok” tartışmaları sürerken “ben buradayım” dercesine kendini gösteren bir canlı gördük ekranlarda. Adı Fred. “Fok var mı” tartışmalarına son noktayı koyarak kendini gösterdi. Baktı ki yapacak bir şey yok, getirip kuracaklar tesisi yaşam alanına, çıkayım da beni görsünler dedi herhalde.

İnsanoğlu hayatı boyunca doğaya karşı koydu. Doğa ile savaştı ama savaştığı şeyden de çok güzel yararlanmasını bildi. Doğa kocaman bir ağaçtı, bir meyve ağacı. İnsanoğlu tek tek meyvelerinden kopardı şimdi geriye sadece kuru bir gövde kaldı. İnsanoğlu galip gelmesine geldi, doğayı yendi ama doğa da intikamını almaktan geri kalmadı.

Sizce de artık doğa bize küstü mü? Hiç kar yağmıyor denilen ülkemize bile kar yağması sizce hayra alamet mi? Yoksa beklenmedik doğa olaylarının habercisi mi? Artık açmıyor çiçeklerini doğa, esmiyor rüzgar, çağlamıyor ırmaklar, gülmüyor artık tepelerin ardından güneş ve ay dede her gece masal anlatmıyor onu seyreden minik bedenlere.

Bir tek onlar kaldı geriye bize küsmeyen. Doğanın ayrılmaz parçası hayvanlar… Vahşisiyle, evciliyle hepsi doğanın ekosistemini oluşturan temel canlılar. Kapanmak üzere olan perdenin son boşluğunda görünen son ışık onlar.

“Doğa bizim hepimizin. Ona sahip çıkalım” diyenler nerdeler? Neden doğanın doğa olmasını sağlayan etkenlere sahip çıkmıyorlar? “Bir fidan da sen dik” diye bağıranlar doğanın parçalarına zarar verilirken neden karşı çıkmıyorlar? Neden savundukları şeyin arkasında durmuyorlar? Bir fidan dikelim elbet, lakin o fidan dönecek mi ağaca? Bilinçsiz bir toplumda yeşerecek mi ağaçlar?

Bu doğa sadece bizim, insanoğlunun değil! Sadece kendi istikbalimiz, maddiyatımız için hayvanların yaşam alanlarını yok edip onların yerlerini istila edemeyiz. Buna hakkımız yok! Yok sayamayız! Olduğunu bildiğimiz halde “hayır efendim Kıbrıs’ta fok mu olur” diyemeyiz! Hoş, yok saysanız bile Fred gibi gösterir elbet kendini.

Yeter artık doğaya zarar verdiğimiz. Yok etme artık insanoğlu! Zara verme! Öldürme! Hem doğayı hem kendini… Yaşat! Yaşamak güzeldir…