11 Temmuz Basın Günü… Gazetecilik görüntü itibariyle kolay bir meslek olarak göze çarpabilir. Ama içinde olduğunuz an tatilinizin, çalışma saatlerinizin, yediğinizin, içtiğinizin belli olmadığını anlarsınız.

Gecenin bir yarısı haber peşinde koşarsınız. Fotoğraf makinanız, kameranız artık namusunuz olur. Bazen sıkılırsınız, yorulduğunuzu hissedersiniz ama bu çok uzun sürmez, yeni bir haber kokusu aldığınız an şevkiniz gerisin geriye bulur sizi. Çünkü aşktır gazetecilik. Satılmış medya, yandaş medya diyorlar ya ben onlara gazeteci gözüyle bakmıyorum bile. Gazetecilik çocukluk hayalidir. Çok küçük yaşlarda kazınır hafızanıza. İlk aşk gibi…

Gazetecilik bölümünde ilk şunu öğretirler öğrenciye: 'Kaza geçiren kişi babanız bile olsa, önce fotoğrafını çekip daha sonra ambulansı çağıracaksınız' Çok yadırgardım önceleri bu sözü. Nasıl bir insanın hayatı haberden daha önemsiz olurdu? Sonrasında öğreniliyor bir haberin ne kadar büyük bir değer taşıdığı. Haber bir gazetecinin “hayatı” çünkü. İnsanlara bilgi vermek hayatın bir amacı.

Tanınmış bir savaş muhabiri şunu söylemişti; 'Eğer savaşta gazetecilik yapıyorsanız ya kafayı yersiniz ya da alkolik olursunuz. Çünkü bugün gördüğün bina yarın olmayacak demektir, bugün yanında olan arkadaşınızın yarın parçalarını toplayabilirsiniz'

Bir haberi yaparken ağlamamak büyük bir meziyettir gazeteci için oysa kimse bilmez kamera arkasında gözyaşlarının sel olup aktığını. Kimse bilmez ölüm haberini manşetlere taşırken o kara sayfaları yapmanın ve başlığa karar vermenin ne kadar yürek burktuğunu.

Dayak yerler… Namusları dedikleri makinalarını ellerinden alıp kırarlar… Mahkemeye verilirler… Yanlış haber mi yaptılar iki gün sonra kapıdasın… Ama gelin görün ki özgürlükleri var. Basın Özgürlüğü.
Teorikte mi? Pratikte mi? İşte orası tartışılır.