Bombalar, mermiler, siren sesleri arasında bir çocuk ne kadar çocuk olabilirse Filistin’de, Gazze’de de o kadar çocuk olabilir işte! Çocukların masumiyetine tecavüz edilirken dünya seyir halinde. O kadar alışmışız ki filmlerdeki savaş sahnelerine, haberlerde izlediklerimiz de o filmlerden kesitler gibi geliyor. Savaşın gerçek ve acı yüzünü idrak edebilmek bu kadar zor bazılarımız için.

Küçük çocukları küçük mermilerle öldürmüyorlar. Bir bulutun kapkara gölgesinde geçerken hayatları, gökyüzü hiç mavisini göstermiyor onlara. Yüreklerindeki ateş, güneşten bile yakıcı!

Henüz kağıttan uçak yapıp oynamadan, savaş uçaklarıyla tanışıyor Filistinli çocuklar! Bembeyaz sayfaları rengarenk boyayacakları yerde, yıkık duvarlara “özgürlük” yazıyorlar hüzünlü bir alfabeyle. Onlar da oynuyor elbet saklambaç, kaçıyorlar bombalardan, mermilerden. Acılar yakalıyor, bir şekilde sobeliyor yine onları. Yaşanmamış bir hayatın içinde çocuk oluyorlar. Kimileri büyüyor kimileri ise paramparça bedenler içinde...

Dilim varmıyor çocuk ve ölüm kelimesini yanyana getirmeye. İki kelime arasında yaşanması gereken çok büyük bir hayat varken, öyle uzak ki bir çocuğa ölüm yakıştırabilmek. Hem ne diyor şair, “Bir insan ölünce bile eksilirim ben, çünkü parçasıyım insanlığın”...

Gazze’de yaşamak, çocuk olamamaktır. Aynı zamanda hiç çocuk olamayacağının farkına bile varamamaktır. Bu bir tür yazgı belki de. Kan, savaş, açlık, yokluk, yoksunluk, silahlar, çatışmalar, bombalar arasında yangın yerine doğmak. Orada kaç günlükse ömrün, onu yaşamak. Yaşamak denirse adına...