Günlerdir ha koptu ha kopacak diye bir kıyamet muhabbetidir gidiyor. Kıyametin kopmayacağı tek yer olarak Şirince’nin gösterilmesi, o bölgeye izdiham oluşmasına sebep oldu. Kıyamete inanan insanların dünya üzerinde belli bir yere dünyanın sonunun gelmeyeceğine inanması da ayrı bir ironi.

Ben herkes gibi bugünün kıyametinden bahsetmeyeceğim... Çünkü zaten bundan tam 49 yıl önce birileri için kıyamet kopmuştu bile...

Tarih 21 Aralık 1963... Noel Arifesi... Kimilerine göre sıradan bir sabahken Kuzey Kıbrıs silah sesleriyle uyandı güne. Toplamda 103 köye saldırıların yapıldığı ülkede kadın, erkek, genç, yaşlı demeden resmi kaynaklara göre tam 364 Kıbrıslı Türk katledildi. Binlerce insan ise can havliyle göç etmek zorunda kaldı...

Bu kadar büyük bir katliamın dünya kamuoyunda yeterince yer almaması ise ayrı bir boyutta üzüntü katıyor insana.

“Bu topraklarda ne için savaşıldı? Kanlar neden döküldü? Onca aile neden yok oldu? Geride kalan gözyaşları ne içindi?” Bu soruların cevabını verin kendinize. Kıbrıslı-Türkiyeli kavgasını yapıp birbirinizi yemeden önce ecdanınızı öğrenin, dökülen kanları okuyun... Okuyun ki ortak amaç olduğunu görün. Tarih boyunca verilen savaşın “özgürlük mücadelesi” uğruna yapıldığını, sizler birbirinizi yerken aslında kabul etmeseniz bile iki kardeşin (Türkiyeli-Kıbrıslı) etin tırnaktan kopamayacağı gibi birbirinden kopamayacağını idrak edin.

Yıl olmuş neredeyse 2013... Hala senin rengin kara benim rengim beyaz muhabbeti dönüyor... Vallahi kusura bakmayın da bu devirde kimse sütten çıkmış ak kaşık değil... Velhasıl kelam konu yine ‘tencere dibin kara seninki benden kara’ konusuna geliyor...

Ben 1963’te şehit olan herkesi saygı ve rahmetle anıyorum... Dileğim, uğruna kan döktükleri toprakların bir gün bu kanı döktüklerine değecek saygıyı dünya üzerinde görmesidir... Dileğim, insanları birbirine başkalaştıran zihniyetin yok edilmesidir...