Evvel zamanlarda mutsuz olduğunda insanlar
Güneş gıdıklarmış yürekleri…
Işığıyla parıldarmış ki ısınsın buz tutmuş kalpler.
Deniz, hiddetlenirmiş bu mutsuzluğa
Dalgalanarak dans edermiş, kumsala nispet yapar gibi.
Yemyeşil çimlere uzanırmış insanlar
Mavi gökyüzüylemutluluk hayalleri kurarlarmış.
Bir baba, kızına elma şekeri alırmış
Elinden tutarmış, upuzun bir sokağın sonunda
Yokmuş ki bundan büyük mutluluk!
Gözden damla damla mutluluk akarmış…
Evvel zamanlarda
Gözyaşı da mutluluk sayılırmış.
Dünya bunca mutsuzluğu kaldıramamış.
Önce güneş küsmüş mesela.
Kızılsa yine kızıl…
Ama can yakıyor.
İç kavuruyor.
Yürekteki ateşi körüklüyor.
Sonra deniz…
-Ki iyidir kendisiyle aramız-
Suratımıza suratımıza çarpıyor
Bir tokat gibi.
Birilerini kendine getirmeye çalışırcasına…
Çimlerin yerinde yeller esiyor
Kurumuş bir toprak kokusu
Burnumuzun direğini sızlatıyor
Avucumuzun içinde ufalanan toprak
Yüreğimizden parça parça hatıra koparıyor
Baba uzaklara gitmiş
Elma şekeri bitmiş
Çocuk büyümüş…
Evvel zamanlarda gözlerden damla damla
Mutluluk da dökülürmüş…
Evvel zamanlarda mutsuz olduğunda insanlar
Cennetten bir parça görünürmüş…
Şimdilerde insanlar teker teker ölüyor…
Mutsuzlar, acıya batmış durumdalar
Çıkmazdalar…
Her gün artıyor intiharın, şiddetin
Kısacası acının seviyesi…
Benim yine de denizde bir umudum var hala
Şöyle iri bir dalgasını çarpsa da suratımıza
Bize yeniden insan olduğumuzu hatırlatsa…