Dün sevdiğim bir sohbetin arasındaki ‘düzenini bozma’ dayatma cümlesi kulağımı ve dahi beynimi tırmaladı. Nasıl bir irade, iradesizliğin iyiliğini öğütleyebilirdi ki insan olana? Bu dünyaya eşref-i mahlukat olarak gönderilmiş ve eşsiz olarak yaratılmış iken sırf bu sebepten en çok kendin olman gerekirken, nasıl vazgeçilirdi kurulamamış bu yeni düzenden?
...
Bozulmayacaksa düzen ve yenisi aranmayacak, mücadele verilmeyecekse, bu dünyada açılmış kapılarla yol alınacak ve açılmamışlar için ‘düzenini bozma’ denilip, aşınmış yollardan gidilecekse yaşanmaya değer mi tüm o hayatlar?
…
Ömür dediğin bu serüvende, rolleri paylaşılmış hikayelere dahil olmaktan öteye geçemeden, ben de yürüdüm diyebilir mi insan? Kimi zaman düşmesi sonra güçlenip kalkması, ve bir zaman sonra da güzel bi tebessümle anıp; yürüdüm, koştum, düştüm, kalktım, kapıları açtım ama en nihayetinde kendimce büyüdüm demesi icap etmez mi?
...
Uzun bir koridor olan hayatın her anını saliselere bölerek yaşamak varken, hızlı adımlarla nefes nefese, sonunda ‘son’ yokmuşcasına ilerlemek ve binbir umut binbir hayalle daha kendini aramamış zaten de bulamamışken, kapıların ardındaki dünyaları keşfedemeden bu yolculuğun sonuna varmaya değer mi?
...
Sen dünyaya doğdun! Bu koca iflah olmaz, tadına desen asla doyulmaz dünyaya. Hangi semt, hangi vilayet, hangi ülke, hangi kıta değil, hayır asla değil! Sen tam da bu dünyaya, dünyanın kuzeyine, güneyine, batısına, doğusuna ve merkezine doğdun.. İlla bir yere bağlanacaksan, dünyanın her bir karışına bağlan. Bağlan ki, bağlı olduğun o yerleri, evrende gidebileceğin tüm olası meridyenleri keşfetme arzun doğsun. Bu arzu senin insanlığını yeniden doğursun.
...
Unutma ki, sen sana dayatılan bu düzenin içinde var olan düzeni bozup, kendi yaptığın düzensizlikten yine kendi düzenini oluşturabilecek kadar güçlü ve eşsizsin.
Artık bütün düzenleri bozabilirsin.